Het belang van professionele hulp bij hersenletsel

In 2013 werd Jolanda Geurts-Thijssen getroffen door een herseninfarct. Ze vertelt openhartig hoe ze langzamerhand, samen met haar thuisbehandelaar en omgeving, leerde omgaan met haar hersenletsel.

Hoe ontstond je herseninfarct?

“Ik was aan het werk en voelde me niet zo lekker. Toen mijn vriendin de volgende dag langskwam, schrok ze van hoe ik eruit zag. Ze belde 112, vertelde hoe ze me had aangetroffen en even later stond de ambulance voor de deur. Op het moment dat ik op de brancard lag, kreeg ik een zwaar herseninfarct.

Wat waren de gevolgen ervan?

Onderzoek toonde aan dat er sprake was van blijvend hersenletsel. Een aantal gevolgen daarvan was direct merkbaar. Mijn rechterarm was verlamd, lopen ging vrijwel niet en ik had last van afasie (problemen met spraak en taal). Het was duidelijk dat ik niet naar huis kon. Na een week werd ik overgebracht naar een revalidatiecentrum. Daar ben ik vier maanden bezig geweest met mijn herstel.”

Kon je daarna je leven weer oppakken?

“Nee. Mijn arm is en blijft verlamd. Lopen gaat beter maar ik heb wel hulpmiddelen nodig en buitenshuis maak ik gebruik van een scootmobiel. Praten is nog altijd erg moeilijk. Van een hele zelfstandige en vrolijke vrouw, met een baan, was ik iemand geworden die niet naar buiten durfde of zelfs maar wilde, zeker niet alleen. En ook mijn karakter was veranderd. Ik ben niet meer wie ik was en dat zal ik ook nooit meer worden, niet van buiten maar ook niet van binnen. Dat is misschien nog wel het moeilijkste om te leren accepteren.”

Kun je je hersenletsel accepteren?

“Daar ben ik nog iedere dag mee bezig. Op een gegeven moment heb ik hulp gezocht en kwam ik in contact met Hersenz van Pluryn. Arno Zijlmans werd mijn thuisbehandelaar. Daarnaast kreeg ik behandeling in een groepje met andere mensen met NAH. Arno geeft aan dat de kracht van Hersenz zit in de combinatie daarvan. Sinds mei ben ik daarmee bezig. Een van de lesmodules is ‘omgaan met verandering’. Hoe doe je dat? Hoe ga je verder met je leven? Op die vragen probeer ik antwoorden te vinden. Ik ben nu 57 en wil niet de rest van mijn leven binnen zitten.”

Wat betekent thuisbehandeling voor je?

“Hij daagt me uit en stelt soms hele confronterende vragen om te kijken hoe ik reageer. Met Arno kan ik lachen, maar ook huilen of boos zijn. Dat kan alleen als je elkaar vertrouwt. Als ik met Arno praat, kom ik redelijk uit mijn woorden terwijl ik met vreemden soms nog compleet dichtsla. Hij bezoekt me nu iedere twee weken. Samen bespreken wij, aan de hand van samen opgestelde doelen, hoe het gaat en hoe ik, als er problemen zijn, zaken anders kan aanpakken.”

Wat is het resultaat van deze aanpak?

“Jolanda krijgt weer meer zelfvertrouwen”, merkt Arno. “Op de laatste dag van de Vierdaagse bijvoorbeeld is zij met de scootmobiel naar de intocht in Nijmegen gegaan. Voor die dag was ze niet verder gekomen dan het blok rondom het huis.” “Daar ben ik ook best trots op”, stelt Jolanda. “Mijn broer zag me aankomen en geloofde zijn ogen niet.”

Hoe belangrijk is de omgeving voor het herstel van hersenletsel?

“Bij het herstelproces zijn er belangrijke pijlers”, vertelt Arno. “De partner, de familie en het sociale netwerk, de thuisbehandeling en de groepsbehandeling van Hersenz. Peter, de man van Jolanda, en ook haar beste vriendin Anja zijn sterk betrokken.” “Dat is soms ook confronterend”, vertelt Jolanda. “Anja bijvoorbeeld gaf aan dat ze het moeilijk vond dat mijn persoonlijkheid was veranderd. Maar ze schreef me ook dat ze altijd mijn vriendin zal blijven. Wat er ook gebeurt, zij zal er, net als Peter, altijd voor me zijn.”