Patiëntenverhaal incontinentie

“Ik heb altijd wel een zwakke blaas gehad, moest vaak plassen en had vaak een blaasontsteking. Maar na de bevalling van ons eerste kind, nu acht jaar geleden, kreeg ik er echt last van. Naarmate de spieren na de bevalling iets sterker werden, werden de incontinentie-klachten wel minder”, vertelt Anke Sevenster.

Blijvende klachten van urineverlies

Na de bevalling van haar tweede kind kreeg ze oefeningen om haar bekkenbodem sterker te maken. “Al tijdens die tweede zwangerschap was het erg. Soms zo erg dat ik mezelf moest verschonen. Na de derde werd het alleen maar erger.” De kinderwens was volledig vervuld en Anke besloot dat ze te jong was, en de klachten waren te heftig, om er lang mee rond te blijven lopen. “Ik probeerde het eerst nog met oefeningen, maar de klachten werden niet minder.”

Incontinentie en schaamte

Anke voelde weinig schaamte om bij een arts hulp te zoeken voor haar incontinentie. “Het is zo, ik kon er zelf weinig aan doen. Maar je schaamt je wel heel erg als je in een winkel staat en je verliest urine. Ik had ook last van incontinentie als ik me niet inspande. Het kwam al als ik opstond van de bank. Als je ergens op visite of ergens anders bent, en dat gebeurt, dan schaam je je natuurlijk.”
Via de huisarts kwam Anke in het ziekenhuis bij het gespecialiseerd bekkenbodemteam terecht.

Na onderzoek kreeg Anke het advies om de bekkenbodem toch nog meer te trainen, zodat een operatie kon worden uitgesteld. Dat duurde drie maanden. Uit het onderzoek bleek ook dat alleen Ankes blaas was verzakt, de baarmoeder en darmen niet. “De spieren trainen is hoe dan ook belangrijk. De verwachting was dat door de operatie alleen het probleem niet verholpen zou zijn, die bekkenbodemspieren moesten ook steviger worden.”

Advies van een TOT- of TVT-operatie

Omdat de incontinentie-klachten niet genoeg verbeterden, adviseerde Ankes arts om een TOT-operatie te ondergaan. Bij een TOT (Trans Obturator Tape) of TVT (Tensionfree Vaginale Tape)-operatie wordt een niet-oplosbaar bandje van kunststof onder de urinebuis geplaatst. Bij een TVT wordt dit bandje achter het schaambeen naar de buik gestoken, bij een TOT naar de lies. Het bandje ondersteunt de urinebuis. In de zes weken na de ingreep vergroeit het bandje met het omringende weefsel eromheen en ontstaat een duurzame oplossing.

“Al vanaf het begin had ik er baat bij”, vertelt Anke over haar ervaring. “Er was verteld dat de klachten aanvankelijk hetzelfde kunnen blijven of zelfs verergeren, maar daar was bij mij geen sprake van. Waar ik wel op was gewezen maar niet had verwacht, was de pijn in de bovenbeenspieren, de eerste dagen na de operatie. Maar dat verdween vanzelf. Hoe ik me nu voel? Prima. Ik merk dat de blaasinhoud meer kan worden en heb helemaal geen urineverlies meer. Heel blij dat het opgelost is!”

Wat is jouw ervaring met incontinentie?