Patiëntenverhaal autisme

An heeft autisme met ADHD. “Toen ik een jaar of acht was, merkte ik dat ik anders was. Dat ons gezin anders was. De sfeer omschrijven is moeilijk; koud, liefdeloos.” Haar jeugd was een worsteling. Elke dag werd een opeenstapeling van lastig te verwerken prikkels.

De diagnose van autisme

De vele prikkels in het leven van de jonge An resulteerden in nieuwe, hevige ontladingen. De huisarts dacht aan migraine en verwees An door naar de neuroloog. Die constateerde niets. Ook een bedrijfspsycholoog kon de vinger niet op de zere plek leggen. “Ik kon er goed over praten. Er was dus niks aan de hand”, zo verwoordt ze de conclusie van de psycholoog. De problemen verergerden. Veel gillen, veel in bed, vaak overstuur. Een psychiater verwees haar naar een rusthuis. “Daar voelde ik me eigenlijk goed. Tenminste als ik niet aan een programma moest deelnemen. Ik zat het liefst op de schommel.” Langzaam maar zeker kreeg An weer wat ritme in haar leven. “Met een kennis kwam ik aan de praat over autisme. Het klonk me allemaal zo bekend in de oren.” An wendde zich tot de plaatselijke GGZ-instelling. Daar was de diagnose snel gesteld: autisme met ADHD. Voor An was het een opluchting. “De puzzelstukjes vielen in elkaar.”

Leren omgaan met autisme

Het is nu 6,5 jaar geleden dat An begon aan de behandeling. “Veel gesprekken. Soms kwam ik er juichend van terug, soms heel bedroefd. Er zat ook iets van rouwverwerking bij. Dit gaat niet over. Ik word niet anders. Ik kan hoogstens leren om er beter mee om te gaan. De cursussen en gesprekken helpen me daarbij. Ook voor mijn partner is het niet gemakkelijk om met mij samen te leven. Wat me geholpen heeft is dat ik nu weet dat ik anders denk dan mensen zonder autisme.”

Dat omgaan met, lukt al veel beter. Al zijn er nog wel ongemakkelijke situaties. An: “Bij de verbouwing van de bibliotheek raakte ik enorm in paniek. Ik was de vastigheden kwijt. En ook toen ik bij de specialist kwam en de wachtkamer veel voller zat dan ik gewend was, ging het mis. Ik kon me nog net inhouden, maar thuis kwam de uitbarsting.

Het blijft moeilijk. Als een situatie verandert, moet ik elke keer een nieuw scenario schrijven.” Toch is An op de goede weg. “Ik maak mijn autisme bespreekbaar en ik blijf vooruitgang boeken. Daarnaast probeer ik als ervaringsdeskundige anderen voor te lichten. Er is nog heel veel onbekend. Dat maakt me ook wel een beetje bezorgd. Wat gebeurt er als ik over een tijd in een verzorgingstehuis kom. Moet ik dan ook naar die dagverblijven, samen eten? Ik moet er niet aan denken.”

Wat is jouw ervaring met autisme?