“Zo’n klein propje gaat mijn leven toch niet verkloten?”

Wilco was een drukbezet man. Een baan bij een verzekeraar, fijn gezinsleven en fanatiek triatleet. Tot een herseninfarct hier in één ruk een einde aan maakte. “De precieze oorzaak is nooit gevonden.”

Vanuit het niets

De beroerte kwam als een donderslag bij heldere hemel. “We waren onderweg naar de Intratuin,” vertelt Wilco. “Ik houd niet van tuinieren, maar had beloofd de anderen naar het tuincentrum te brengen. Vervolgens zou ik de auto laten staan en zelf de ongeveer 30 kilometer naar huis lopen. Onder het rijden kreeg ik echter last van mijn hoofd. Ook merkte ik dat ik niet meer goed op de weg kon letten. Het werd steeds erger en het lukte me nog maar net de auto te parkeren.”

“Mijn vrouw vroeg me wat er aan de hand was,” vervolgt Wilco. “Toen ik haar aankeek, zag ze meteen dat het mis was. Mijn mond stond scheef en ik was halfzijdig verlamd. De symptomen van een beroerte. Binnen een halfuur zaten we op de intensive care in het ziekenhuis.”

Hier werd gekeken of sprake was van een hersenbloeding of infarct. Wilco: “Het bleek een infarct. Erna werd geprobeerd het bloedpropje te verwijderen en er werden diverse medische onderzoeken gedaan.”

De oorzaak werd echter niet gevonden. “Ik was het gewend om op mijn lichaam te letten door het sporten. Elk jaar werd ik hiervoor gecontroleerd en scoorde altijd bovengemiddeld voor mijn leeftijd. De beroerte was dus vette pech. Later zijn er wel hartritmestoornissen vastgesteld en is uitgelegd dat deze waarschijnlijk het infarct hebben veroorzaakt. Maar helemaal zeker is dit niet.”

Topsport

Na twee dagen in het ziekenhuis mocht hij naar het revalidatiecentrum. “In het begin kon ik helemaal niets,” aldus Wilco. “Ik lag in bed en kon niet zelfstandig eten en plassen. Eigenlijk sliep ik alleen maar. Zo’n klein propje gaat mijn leven toch niet verpesten, dacht ik nog. Maar het had een behoorlijke impact.”

Na anderhalve week startte zijn revalidatie. Wilco: “Dit was echt topsport. Ik kreeg allerlei therapieën, van logopedie tot fysiotherapie. Het ging steeds wat beter. Na acht weken merkte ik dat ik mijn been zelfs weer iets kon bewegen. Van daaruit probeerde ik verder aan mijn herstel te werken.”

Leren accepteren

Eenmaal thuis, had hij moeite zijn leven weer op te pakken. “Dingen konden niet meer gaan zoals ik wilde,” legt Wilco uit. “Vroeger was ik goed in multitasking, maar dit ging gewoon niet meer. Ik moest me echt op één ding tegelijk focussen. En bijvoorbeeld iets simpels als het typen van een stukje tekst, ging veel langzamer. Ik heb met links moeten leren schrijven, met één hand.”

Bovendien bedacht hij de ergste doemscenario’s. Wilco: “Ik maakte me zorgen over onze financiën. Ik werd volledig afgekeurd en zag al voor me hoe ons huis verkocht zou gaan worden. Dit gaf enorm veel onrust en stress. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.”

Uiteindelijk lukte het hem zijn aandoening te accepteren. “Aan de infarct heb ik een halfzijdige verlamming en aantal onzichtbare restverschijnselen overgehouden. Maar deze werden stukje bij beetje gewenning. Mijn lichaam en geest werkten nou eenmaal niet goed meer samen. Ik kreeg er een gewapende vrede mee.”

Vrijheid

Fietsen heeft hem hier enorm bij geholpen. Wilco: “Het revalidatiecentrum bezat een ligfiets, met 3 wielen voor de stabiliteit. Hier zat ik weleens op. Op een hometrainer kon ik niet wegens mijn optredende spasmes. Alleen was het jammer dat de besturing van de ligfiets aan de rechterkant zat, de zijde waar ik niets mee kon. Toch kon ik wel ontdekken wat allemaal mogelijk is.”

Thuis wilde hij dan ook zijn eigen fiets bestellen. “Eerst wilde ik dit zoals gebruikelijk bij de gemeente doen”, vertelt Wilco. “Maar deze gaf niet thuis. Toen besloot ik er zelf een aan te schaffen. Die fiets moest er komen, dacht ik. Dat is mijn vrijheid.”

Sporten oppakken

En of het hem vrijheid gaf. Binnen enkele maanden reed hij er de Alpe d’HuZes mee. “Veel mensen vonden dit ongelooflijk”, vertelt hij. “En ik vond het echt geweldig. Het gaf zo’n enorme kick toen ik boven was. Ik was helemaal kapot, maar voor mij was het een stuk verwerking. Al mijn ervaringen van het afgelopen jaar kwamen naar boven. Voor mijn infarct fietste ik ook jaarlijks deze berg op. Dat het me nu nog steeds lukte, was voor mij een enorme overwinning.”

En daar bleef het niet bij. “Vorig jaar zag ik een oproep van mensen met niet aangeboren hersenletsel die langs alle provincies in Nederland wilden fietsen om aandacht te vragen voor NAH en geld in te zamelen voor revalidatiefietsen” vertelt Wilco. Hersenletsel on Tour heette het. Ik besloot hieraan mee te doen en doe dit nog steeds. We willen het een jaarlijks terugkerend evenement laten worden. Daarnaast heb ik afgelopen jaar de Mont Ventoux beklommen.”

Ook wilde hij weer triatlons gaan doen. “Ik heb er inmiddels alweer vier achter de rug. Zwemmen doe ik met een wetbelt, een gordel die me drijvende houdt. Ik doe de borstcrawl met één arm en één been.”

https://www.youtube.com/watch?v=7pjHM0E8FfM

Nieuw hulpmiddel

Daarnaast gebruikt hij sinds kort een nieuw hulpmiddel. Wilco: “Dit is een stabiele loopfiets, met 3 wielen. Hier ben ik enorm blij mee. Vorig jaar ging ik een weekendje weg met mijn gezin, waarbij ze me constant in de rolstoel moesten voortduwen, dit vond ik niets. Met de loopfiets ben ik in staat om op dezelfde hoogte en met dezelfde snelheid als hen te bewegen. Het geeft me zoveel vrijheid. Ik gebruik hem voornamelijk als step en kan er snelheden van zo’n 12 kilometer per uur mee halen.”

En die drukbezette man van vroeger, is weer helemaal terug. Zij het wel met aangepast ritme en genoeg rust. Wilco: “Naast het sporten, geef ik lezingen bij revalidatiecentra en scholen. Ik wil andere getroffenen enthousiasmeren en stimuleren. Hen laten zien wat er allemaal nog mogelijk is, zolang je zelf de regie neemt en bepaalt.
Verder ben ik ambassadeur bij een goede doelenfonds en sinds kort voor het eerst opa. Mijn agenda zit als vanouds aardig vol!”