Patiëntenverhaal implantaat

Mevrouw Janssens brak na een val implantaten in haar kaak. Maar het duurde lang voor ze zich liet helpen. “Ik ben nogal hard voor mezelf”, zegt mevrouw Janssens. Maar toen haar mond na een val toch wel lang pijn bleef doen, bleek een gang naar het Centrum Bijzondere Tandheelkunde noodzakelijk. “En dat had ik veel eerder moeten doen.

Gebroken implantaten

“Ik zit in een elektrische rolstoel”, vertelt mevrouw Janssens. “Een jaar geleden ben ik uit mijn stoel gevallen en op mijn kaak terechtgekomen. Daarna heb ik heel lang gewacht om naar de dokter te gaan, omdat ik dacht dat het wel meeviel.” Toch kwam ze in januari bij de kaakchirurg terecht. “Hij zei letterlijk dat het een puinhoop was”, zegt ze met een glimlach. Het bleek dat de implantaten in de kaak van mevrouw Janssens gebroken waren. Ondanks de pijn stelde ze het bezoek aan een specialist uit, niet omdat ze bang was, maar: “Omdat ik nogal hard ben voor mezelf. Ik dacht steeds: ‘het komt wel’.”

Vertrouwen bij het Centrum Bijzondere Tandheelkunde (CBT)

Mevrouw Janssens is vaste klant bij het Centrum Bijzondere Tandheelkunde (CBT) bij haar in de buurt. Elk half jaar komt ze daar voor controle en onderhoud. Er is vertrouwen; angst is er niet. “Ik had implantaten, maar die waren gebroken. Daar heb ik een maand mee rondgelopen. Tijdens de kerstdagen kon ik eigenlijk nauwelijks kauwen en eten. Ik zat aan de babyvoeding.” Eenmaal in het CBT was het leed in feite snel geleden. Het gebroken implantaat werd deels verwijderd en vervangen door twee nieuwe. Een deel van het oude implantaat is in de kaak blijven zitten, omdat bij verwijdering te weinig basis aan bot over zou blijven. Mevrouw Janssens moet daarom nog wel voorzichtig zijn, want erg veel speelruimte in de kaak is er niet meer.

Een nieuw implantaat

“Gelukkig kan ik nu weer alles eten”, vertelt mevrouw Janssens verheugd. “Gisteren heb ik weer eens pinda’s gegeten, niet te veel, want dat is niet goed voor de lijn.” Achteraf vraagt ze zich ook af waarom ze eigenlijk niet veel eerder naar het CBT is gegaan. “Ja, had ik dat maar gedaan. Die kerstdagen waren niet veel aan zo. Doordat het maar pijn bleef doen en omdat ik een nieuw implantaat wilde, ben ik uiteindelijk toch gegaan. Zo’n implantaat zit echt heerlijk. Ik heb de beslissing om naar het CBT te gaan zelf genomen, dat kan mijn familie niet voor mij doen.”

Hoe is het leven nu?

Mevrouw Janssens heeft een behoorlijke medische geschiedenis. In zo’n geval reageert de omgeving vaak met een houding als ‘ze heeft weer eens wat’. Vaak werkt een dergelijke houding ook negatief op de patiënt zelf, die weinig onderneemt om zorg aan zichzelf te besteden. “Of ik er ook iets positiefs uit dit avontuur heb gehaald? Jazeker. Ik heb geleerd dat ik niet alles op z’n beloop moet laten. Ik ben er zelfstandiger van geworden en dat is een fijn gevoel. En ik lach graag. Dat kan ik nu weer volop doen”, aldus mevrouw Janssens.