Ariena overleefde een hersenontsteking: “De dokters konden niets doen”

Toen Ariena Ruwaard (50) 9 jaar geleden naar de dokter ging, werd aanvankelijk aan een burn-out gedacht. Toch zei haar gevoel dat er iets niet klopte. Wat gevreesd werd, bleek werkelijkheid. Ze had een virus in haar hersenen.

Wartaal

“Ik voelde me al een tijdje niet fit”, vertelt de moeder. “Ik was erg moe en zat niet lekker in mijn vel. Toen ik naar de huisarts ging voor een onderzoek, kwam daar echter niets uit. Toch zei iets in me dat er wel wat aan de hand was.”

En dat gevoel bleek te kloppen. “Een aantal weken later voelde ik me helemaal niet goed,” zegt Ariena. “Ik belde mijn man om hem hierover te informeren, maar hij begreep niets van wat ik zei. Ik bleek wartaal uit te slaan. Hij kwam direct uit zijn werk naar me toe en zag dat ik niet meer aanspreekbaar was. Toen hij de huisartsenpost belde, werd gezegd dat ik direct naar de spoedeisende hulp moest komen. Er was iets goed mis.”

Virus in de hersenen

Eenmaal in het ziekenhuis, werden een MRI- en EEG-scan gemaakt. Ariena: “Er was sprake van functie-uitval in de hersenen. Maar waardoor dit precies veroorzaakt werd, was onduidelijk. Ik herinner me nog dat ik me niet helder voelde. Ik verloor dan wel niet mijn bewustzijn, maar was er toch niet helemaal bij.”
Uiteindelijk werd hersenvocht uit haar ruggenmerg gehaald. “Dit werd op de kweek gezet,” vertelt ze. “Op deze manier werd een virus in mijn hersenen ontdekt. Een hersenontsteking.”

De neuroloog vertelde haar dat de oorzaak waarschijnlijk in haar kindertijd lag. “Ik heb nooit waterpokken gehad,” legt Ariena uit. “Maar in plaats daarvan is het virus in mijn hersenen geslagen. Het was echt vette pech.”

De artsen konden verder niets voor haar doen. Ariena: “Het was afwachten hoe het zich zou gaan ontwikkelen. Ik kreeg een virusremmer en moest uiteindelijk drie weken in het ziekenhuis blijven. Gelukkig bleef de schade beperkt.”

Weer aan de slag

Na de opname begon de revalidatie. “Ik moest onder andere twee keer per week naar de fysiotherapeut,” vertelt Ariena. “Tijdens mijn revalidatie deed ik mijn uiterste best. Ik was zo blij dat ik nog leefde en dacht dat als ik maar genoeg oefende, ik snel weer aan het werk kon gaan.”

“Voor mijn ontsteking was ik juf op een basisschool. Gelukkig bood het team direct aan om minder uren te komen werken. Dit besloot ik te doen na een jaar. Hoewel ik het erg fijn vond, sloopte het me echter enorm. Het lukte me gewoon niet, hoewel ik zo graag wilde.”

Uiteindelijk stortte ze in. Ariena: “Op een dag ging ik een wandeling maken met een vriendin, toen ik plots in elkaar zakte. De ambulance haalde me op en toen ik na 3 uur weer naar huis mocht, realiseerde ik me dat ik dit niet meer moest willen. Ook de neuroloog gaf aan dat ik teveel hooi op mijn vork had genomen. Leven zoals ik vroeger deed, ging niet meer.”

Op zoek naar zingeving

Het inzicht bezorgde haar intens verdriet. “Veel mensen denken dat het heerlijk is om niet te hoeven werken”, vertelt Ariena. “Maar dat was het echt niet. Ik miste zingeving en vond het maar niets. Toen ik met een psycholoog ging praten, merkte ik dat dit me niet zoveel bracht. Uiteindelijk heeft bibliotherapie me enorm geholpen. Het fenomeen komt uit Engeland en hierbij worden boeken op recept gegeven. Ik hield enorm van lezen en schreef graag verhaaltjes voor de leerlingen in mijn klas. De bibliotherapie inspireerde me om dit weer op te pakken.”

Uiteindelijk kwam ze tot het besluit om een boek te gaan schrijven. “Ik wilde mijn ervaringen op papier zetten, zodat mijn kinderen konden lezen hoe ik de afgelopen jaren beleefd had. Het bracht zingeving aan mijn leven.”

Daarnaast breidde ze haar creativiteit nog verder uit. Ariena: “Een aantal jaren terug hadden we op Curaçao gewoond, waar ik creaties van drijfhout maakte. Ik bedacht me dat in de schuur nog een stapel lag. Ik besloot ook hier weer mee aan de slag te gaan.”

Online delen

Maar na twee jaar liep het spaak. “Ik vroeg me af wat ik nou moest met mijn leven,” bekent Ariena. ‘’Ik sprak erover met vrienden, die met het idee kwamen mijn werk op social media te delen. Hoewel ik eigenlijk anti-Facebook was, besloot ik het te doen. En hier heb ik geen seconde spijt van gehad.”

Wat het haar gebracht heeft, had de moeder niet durven dromen. Ariena: “Ik werd benaderd door een uitgever die interesse had in mijn verhaal. Hoewel dit uit eindelijk niet doorging, hebben we het boek onder eigen beheer gepubliceerd. ‘Imperfect verklaard’ ligt hier in de bibliotheek.”

Ook het drijfhout kreeg aandacht. “Ik heb inmiddels een aantal maal mogen exposeren,” vertelt Ariena. “En sindsdien verkoop ik mijn producten en kaarten op mijn website www.ruwaard.net. Mijn man Mark is één dag minder gaan werken om me te helpen met de vormgeving en uitgifte. Zo werken we samen iets waar we veel plezier aan beleven.”

Niet meer vechten

Wat haar verder heeft geholpen? “Ik denk acceptatie”, legt Ariena uit. “Als je niet meer vecht tegen de realiteit, kan er iets heel moois gebeuren. Dit was in ieder geval zo bij mij.”

En bij de pakken neer zitten, doet ze niet meer. “Ik denk dat het veel beter is om gewoon actie te ondernemen, in plaats van alleen maar na te denken over jezelf en wat niet meer kan,” aldus Ariena. “Soms is het goed om niet te denken, maar gewoon te doen!”