Meer aanwijzingen voor stotteren ontdekt

Signaalruis in een aantal verbindingen in de hersenen zorgt voor stotteren. Onderzoekers van een kinderziekenhuis in Los Angeles ontdekten dat de hersengebieden die betrokken zijn bij spraak, aandacht en emotie, allemaal gelinkt zijn aan de aandoening. Dit kwam aan het licht nadat zij de werking van hersencellen onder de loep namen met behulp van een neuroimaging-techniek.

Volgens hoofdonderzoeker Bradley Peterson is er een relatie tussen de gevonden afwijkingen en de ernst van stotteren. Hij zegt dat de bevindingen een bijdrage kunnen leveren aan het ontwikkelen van interventies. De neuroimaging-techniek die in deze studie gebruikt is, staat bekend als proton magnetic resonance spectroscopy (MRS). Het wordt beschouwd als een belangrijke manier om de dichtheid van hersenweefsel te meten, in hersenverbindingen die niet voldoende zijn ontwikkeld. Voor het eerst is deze techniek gebruikt om naar de relatie tussen stotteren en het brein te kijken. De publicatie van het onderzoek is te lezen in het wetenschappelijke tijdschrift JAMA Psychiatry.

Welke delen van het brein zijn betrokken?

Peterson en zijn collega-onderzoekers gebruikten de neuroimaging-techniek MRS om de hersenen van 94 kinderen en volwassenen te analyseren. Zowel stotteraars als niet-stotteraars werden meegenomen in het onderzoek. Uit de analyse viel op te maken dat er twee hersennetwerken gelinkt zijn aan stotteren. Deze netwerken bevinden zich in verschillende hersengebieden. Eén netwerk is het zogeheten default-mode network (DMN), dat betrokken is bij de spraak en het reguleren van aandacht. Het andere netwerk is betrokken bij het reguleren van emoties.

Stotteren is een neuro-psychiatrische stoornis

Eerder werd al een link gelegd tussen de aandoening en emoties als angstgevoelens. Maar de resultaten uit deze studie geven een nieuw inzicht in wat er in het brein omgaat. Het uitgangspunt hierbij is dat stotteren moet worden gezien als een neuro-psychiatrische stoornis en niet als ontwikkelingsstoornis. Zeker omdat 8 van de 10 kinderen uiteindelijk over de aandoening heen groeit.”

Wat is stotteren?

Stotteren wordt gekarakteriseerd door onvrijwillige herhalingen van bepaalde geluiden, zinsdelen of woorden tijdens het praten. Wereldwijd heeft ongeveer 1% van de bevolking ermee te maken. Dit percentage geldt ook voor Nederland, wat neerkomt op ongeveer 170.000 personen. Doorgaans begint het stotteren tussen de leeftijd van 2 – 5 jaar en komt het vaker bij jongens voor dan meisjes. Meestal gaat het binnen twee jaar vanzelf weer over. Hoe langer het duurt, des te groter de kans dat het niet vanzelf over gaat en ook op volwassen leeftijd blijft aanhouden.

Bron: Journal of the American Medical Association