Natasja leeft met PTSS na een traumatische jeugd

Natasja (43) heeft op z’n zwakst uitgedrukt een zware jeugd gehad. Vanaf een zeer jonge leeftijd heeft ze altijd in het GGZ-systeem gezeten en is grotendeels door haar oma opgevoed. Verder was ze nagenoeg volledig op haar zelf aangewezen. De traumatiserende gebeurtenissen hebben ertoe geleid dat ze PTSS heeft en daar doet ze nu haar verhaal over.

“Als ik met mijn verhaal maar een ander kan helpen of het gevoel kan geven dat hoe zwaar je leven ook was, jij jezelf toch staande kan houden, dan maakt mij dat al gelukkig. Daarnaast hoop ik echt dat er iets verandert in het huidige GGZ-systeem. ”

Wat is de oorzaak voor jouw PTSS?

“Ik ben vroegkinderlijk getraumatiseerd. Dat wil zeggen dat in de eerste vijf jaar van mijn leven alles wat maar fout kan gaan fout is gegaan. Een veilige basis uitgaande van liefde en vertrouwen heb ik nooit gekend. Dit komt omdat mijn ouders mij in het begin van hun twintigerjaren kregen en niet goed wisten hoe zij hiermee om moesten gaan. Ik denk dat mijn PTSS zich dus al in die periode heeft ontwikkeld. Het veilige gevoel wat je als kind nodig hebt was er niet omdat het thuis eerder een oorlogsgebied was. Dan ga je de bevestiging van liefde elders zoeken en zo raakte ik volledig op het verkeerde pad.”

Welke symptomen kwamen als eerst tot uiting?

“Ik heb nog een jongere zus, die ongeveer 7,5 jaar na mij werd geboren. Zij had wel een goede band met mijn moeder en dat vond ik wel moeilijk om te zien. Terugkijkend op die periode merkte ik eigenlijk wel dat ik dan heel heftig kon reageren op de positieve aandacht die zij kreeg. Bij mij was het namelijk vaak het omgekeerde.

Door het onbeschermde gevoel dat ik altijd had, wantrouwde ik ook alles en iedereen om mij heen en dat blijf je altijd nog wel houden. Dat hoort bij PTSS.

Op een gegeven moment kwam ik in een fase die heel slecht was voor mijn gezondheid. Ik ging steeds meer drugs gebruiken en andere oplossingen zoeken om mij het leven zo aangenaam mogelijk te maken.”

Wanneer besloot je om hulp te zoeken?

“In de fase van het drugsgebruik klopte ik eigenlijk steeds wel aan bij de GGZ en gaf ik aan dat het niet goed met mij ging. Hier kreeg ik allemaal diagnoses op mijn kont gedrukt die niet correct waren. Ze dachten aan borderline, manisch depressiviteit etc.

Het echte breekmoment kwam zo’n 2.5 jaar geleden. Ik had toen al een aantal therapieën achter de rug. Het ging hierdoor beter, en toen had ik ineens een enorme terugval. Toen dacht ik: ‘er moet iets veranderen’. Ik herinnerde me dat ik in het verleden ben behandeld door een psychiater waar ik een goede band mee had. Die kon mij op dat moment niet verder behandelen, maar daar kon ik nu toch weer terecht. Dus heb ik ook alles in werking gesteld om met hem een behandeling in te gaan. Dit werd een traject waarin ik EMDR-therapie volgde.”

Hoe is de behandeling gegaan?

“Nou ik ben 2,5 jaar verder en ik kan zeggen dat mijn PTSS in remissie is. De EMDR-therapie was erop gericht om te achterhalen welke traumatiserende gebeurtenissen hebben bijgedragen aan mijn PTSS. Inclusief de beelden, gedachten en gevoelens die ik toen ervaarde. Aan de hand daarvan ben ik een verwerkingsproces ingegaan. En het gaat nu steeds beter met mij. Ik ben nu de therapie aan het afbouwen. En ga nog 1 keer in de maand. Dit zijn dan wel meer gelijkwaardige gesprekken waarin het niet zozeer gaat om de dingen waar ik het moeilijk mee heb. Maar ze helpen mij om te leren leven met PTSS.”

Wie heeft jou in deze moeilijke periode gesteund?

“Mijn psychiater is heel belangrijk voor mij geweest omdat hij mij als mens behandeld heeft. Ik heb hem kunnen vertrouwen en hij heeft altijd in mij geloofd waardoor wij een goede band hebben opgebouwd. Hij heeft echt heel goed gekeken naar hoe hij mij kon helpen omgaan met PTSS en om mijn toekomst weer zin te geven.”

Wat doe je om een mogelijke terugval te voorkomen?

“Ik hou mij vast aan het gevoel en geloof dat ik ondanks mijn niet fraaie leven, nu toch weer gelukkig ben en ik best wat bereikt heb.
Door het contact te blijven behouden met mijn behandelaar, hetzij via de app of sms, kan ik op de momenten dat het dreigt minder te gaan, samen met hem een uitweg vinden.

Ik moet wel zeggen dat ik gaandeweg minder afhankelijk ben van zijn hulp door de ervaringen die ik heb. Naast de dingen die ik van hem kan leren is er ook veel wat hij van mij kan leren. Deze ervaringen kan hij dan weer gebruiken om anderen te helpen, waarbij het herstel minder goed verloopt dan bij mij.”

Hoe ziet de toekomst voor jou eruit?

“Als je mij van de buitenkant ziet dan zie je iemand die nu op verantwoorde manier goed bezig is. Maar achter de schermen is het elke dag nog wel een gevecht waar ik telkens opnieuw voor zorg om hier goed uit te komen. Elke dag sta ik weliswaar op in het donker, maar dan is het aan mij om de lichtknop te zoeken. En op het moment dat die aan is, kan ik mezelf het gevoel geven dat ik veilig ben en mij veilig voel. Dat niemand mij pijn kan doen en ik een mooie dag kan beleven.

Ik kijk dag per dag naar hoe de dingen lopen, want ik wil niet te ver vooruitkijken. In de toekomst hoop ik nog wel een boek te schrijven. Diep in mijn hart zit de wens om hiermee mijn verhaal te kunnen delen.”

Waarom is het voor jou belangrijk om jouw verhaal te delen?

“Ik ben inmiddels 43 jaar en kan nu toch wel zeggen dat ik er best goed ben uitgekomen ondanks alles wat ik heb meegemaakt. Dit wil ik dan ook met andere delen om hun wat positiviteit te geven. Als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn neef, die van ongeveer dezelfde leeftijd is, lukt het hem niet om te gaan met het zware leven dat hij heeft gehad. We zijn samen opgevoed door mijn oma, maar daar waar ik mij met alle mogelijke moeite uit de ellende heb weten te knokken, lukt hem dat niet. Hij gaat eigenlijk alleen maar achteruit door foute keuzes te maken.

Ik ben altijd heel voorzichtig geweest om dingen over mijn leven te bespreken, omdat het mensen aan het schrikken kan brengen. Maar met mijn verhaal hoop ik lotgenoten te bereiken en hun te laten zien dat je van iets negatiefs iets positiefs kunt maken. En het zou mij heel deugd doen om te zien dat er in de zorg voor mensen met trauma ook iets verandert.

Mensen die aankloppen bij de GGZ worden niet volledig gehoord en er wordt niet goed naar hen geluisterd. Daarentegen wordt er meteen naar een oorzaak gezocht om ze te behandelen voor hun mentale problemen. Hierdoor wordt iemand verkeerd gediagnosticeerd en verergeren de problemen en klachten juist.”

Geïnteresseerd in nieuws over de geestelijke gezondheidszorg? Neem een kijkje op ggznieuws.nl