Patiëntenverhaal paniekstoornis en straatvrees

Emine (33) kreeg haar eerste paniekaanval toen ze een jong meisje was. Ze dacht dat er iets ernstigs mis met haar was. “Ik was verbaasd toen mij bij de huisartsenpost werd verteld dat ik een paniekaanval had gehad.”

Wat waren je eerste klachten?

“Mijn allereerste paniekaanval kreeg ik toen ik 13 jaar was. We waren het nieuws aan het kijken en ineens begon mijn hart flink tekeer te gaan. Ik hapte naar adem, mijn lichaam spande zich helemaal aan. Ik voelde me licht in mijn hoofd, ik begon te trillen en te zweten. Ik werd overspoeld door intense angst en raakte compleet in paniek. In de eerste instantie dacht ik dat ik een hartaanval had of dat ik zou stikken. Ik rende als een gek door het huis heen, niemand kon me rustig krijgen. Mijn ouders waren op dat moment bij me, zij werden ook angstig omdat ze geen idee hadden van wat er aan de hand was. Hun angst bevestigde mijn angst waardoor de paniek bij mij alleen maar erger werd.”

“Ik dacht dat er iets ernstigs met me aan de hand was en dat ik dood zou gaan. Ik was dan ook erg verbaasd toen mij bij de huisartsenpost werd verteld dat ik een paniekaanval had gehad. Omdat ik niet wist wat een paniekaanval was, kon ik niet accepteren wat de arts me vertelde. Hij stuurde me naar huis met kalmeringspillen en zei dat ik rust moest nemen. Ik ging naar huis met het gevoel dat ik niet serieus werd genomen.”

“Het huis waar ik woonde associeerde ik met de paniekaanval, daardoor bleef ik daar zoveel mogelijk weg. Angst om buitenshuis een paniekaanval te krijgen had ik toen niet, ik noem het ‘huisvrees’. Mensen om me heen zagen me als zwak en ziek, ik geloofde dat dat daadwerkelijk zo was. Wat ik toen eigenlijk nodig had was geruststelling en uitleg over hoe ik om kon gaan met deze angsten.”

Hoe ben je er achter gekomen dat je een paniekstoornis en straatvrees had?

“Een tijd was het rustig, maar toen ik 17 was kreeg ik weer paniekaanvallen. Dit keer kreeg ik het buitenshuis tijdens het fietsen naar school. Het verleden herhaalde zich weer. Onbegrip, extreme angst en niet weten wat ik moest doen.”

“Als ik een aanval kreeg verzette ik me ertegen, ik wilde dat het overging. Ik durfde niet meer op de fiets te stappen en ging ook niet meer naar buiten. Mijn ‘huisvrees’ had zich omgezet in straatvrees. Op een dag keek ik naar een show op tv over straatvrees en paniekaanvallen, ik herkende alles wat er in het programma verteld werd. Toen had ik eindelijk een naam voor wat er met me gebeurde, waarom ik niet naar buiten durfde. Ik werd overspoeld met schaamte, maar ik was ook blij dat ik niet de enige was die dit had.”

“Na een jaar thuis te hebben gezeten, zocht ik eindelijk hulp bij een psycholoog. Ik kreeg de diagnose; paniekstoornis met straatvrees. We begonnen toen met CGT (Cognitieve Gedragstherapie). Dat heeft me heel goed geholpen.”

Kun je uitleggen of je paniekstoornis en straatvrees verband houden met elkaar?

“Door de paniekaanvallen ga ik, bewust of onbewust, op zoek naar veiligheid. Het gedrag wat je kan vertonen als je een paniekaanval hebt is ‘vechten’, ‘vluchten’ of ‘vermijden’. Een voorbeeld van vermijdingsgedrag is bijvoorbeeld niet naar de supermarkt gaan, omdat je bang bent om een paniekaanval te krijgen. Zo ontwikkelde mijn straatvrees zich, dat ik op een gegeven moment alles ging vermijden.”

Wat was de impact op je dagelijks leven?

“Werken was geen optie met straatvrees. Ik raakte bijna al mijn vriendinnen kwijt omdat ik niet met ze mee kon doen, daar was ik verdrietig om. Ik kon wel genieten van mijn leven binnenshuis. Stil zitten is niks voor mij dus ik las veel boeken over psychologie en ik deed een thuisstudie. Als gevolg hiervan behaalde ik het diploma Management-assistent/Directiesecretaresse.”

“Op een slechte dag heb ik veel aanvallen achter elkaar. Ik ben dan de hele dag gespannen, angstig en ben ik verdrietig. Op een goede dag heb ik tijd voor mezelf en kan ik lekker de hele dag een boek lezen op de bank.”

Waar vond je steun voor je paniekstoornis en straatvrees?

“Cognitieve gedragstherapie heeft me heel goed geholpen. Maar met wat voor therapie je ook bezig bent, je moet het wel zelf doen. Mijn vriend, begeleidsters, en mijn familie steunen mij.”

“Ik ben iemand die alles graag zelf wilt doen. Niemand hoeft mij te zeggen: je moet nu gaan oefenen. Ik moet eerst zelf de noodzaak daarvan voelen. Dan pas behaal ik successen en zet ik stappen vooruit. Het moet vanuit jezelf komen heb ik geleerd. En dan gaat er een prachtige wereld voor je open. Als het allemaal even niet lukt, dan voelt dat als falen. Op zo’n moment zet ik mijn negatieve gedachten om in positieve gedachten, zo laat ik me niet makkelijk uit het veld slaan. Ik ga ervoor, met mijn ups en downs.”

Hoe ziet je leven er nu uit?

“Ik heb nog paniekaanvallen en straatvrees maar ik kan er beter mee omgaan. Ik probeer mijn straatvrees te overwinnen door mijn angsten juist op te zoeken. Doordat ik dit blijf oefenen wordt de angst minder en worden de positieve gedachten meer. Dit is voor mij de enige weg naar overwinning. Als ik mijn angsten kan voelen en verdragen geeft dat een heerlijk gevoel. Iedere stap die ik vooruit zet geeft me meer energie en zelfvertrouwen. Voor mij is het voordeel aan paniek en straatvrees dat ik mijn innerlijke kracht op weg naar de vrijheid vind. Vrijheid is voor anderen misschien meer vanzelfsprekend.”

“Op dit moment deel ik mijn ervaringen, samen met een andere ervaringsdeskundige, via onze website passievoorgeluk.net. Ik help niet alleen andere mensen, maar tegelijkertijd ook mezelf. Ik blijf mijn angsten opzoeken en accepteer dat ik gespannen ben. Het gaat toch wel over. Niemand is erin blijven hangen, dus ik ook niet. Ik hou mijn gedachten heel goed in de gaten, bewaak en verleg mijn grenzen. Het leven is prachtig.”

“Ik zie de paniekaanvallen of gespannenheid als een uitdaging om te kunnen groeien en meer te kunnen genieten van mijn leven. Ik ben bezig met het maken van een film over leven met straatvrees, ik hoop hiermee mensen in een soortgelijke situatie te helpen. In die film laat ik zien hoe ik buiten loop, hoe ik ermee omga. Doel hiervan is dat de kijker er wellicht iets van leert. Als ik 1 persoon kan inspireren dan is het de moeite meer dan waard.

Wat zijn jouw eigen ervaringen met een paniekstoornis? Deel het hieronder!