“Geluk zit niet in je benen”

De 28-jarige Niek van Adel had het allemaal: een leuke vriendin, goede baan en een eigen motor. Tot hij een ernstig ongeluk kreeg. De klap werd hem bijna fataal en veroorzaakte een verlamming tot aan zijn borst. Maar bij de pakken neerzitten, deed hij niet. “Ik vier nu jaarlijks mijn dwarslaesie.”

Motorongeluk

“Tijdens mijn twintiger jaren was ik vooral zoekende”, vertelt Niek. “Ik deed de hogere hotelschool, maar wist niet goed wie ik echt was. Ik woonde in de grote stad en had een vriendin, maar hoe kon ik van haar houden als ik niet van mezelf hield? Ik was heel erg bezig met het zoeken naar geluk. Mijn motor was een manier om te ontsnappen. Hiermee kon ik de leuke kanten van het leven opzoeken en een gevoel van vrijheid ervaren.”

Tot die warme zomernacht in 2010 alles op slag veranderde. Niek: “Ik was bedrijfsleider van een groot evenementencentrum en had 17 uur gewerkt. Ook had ik een klein borreltje op. Het was 3 uur ’s nachts toen ik naar huis wilde gaan, maar de taxi’s reden niet en mijn vrienden konden me ook niet ophalen. Mijn motor was de enige optie. Ik keek ernaar en dacht: ach, die 10 minuten naar huis heb ik al zo vaak gereden. Dat kan best nog wel.”

Een gedachte die hem bijna fataal werd. “In de bocht ging ik onderuit. Ik vloog 10 meter de lucht in en kwam op mijn rug terecht tussen twee auto’s. Zo heb ik 3 uur lang gelegen, tot 6 uur ’s ochtends. Ik was verward en wist niet waar ik was. Drie kwartier later besloot ik de ambulance te bellen. Nadat ze bijna een uur naar me hadden gezocht met 4 auto’s, vonden ze me. Het was kantje boord.”

Complete dwarslaesie

Niek werd met spoed naar het AMC gebracht. “Ik werd geopereerd, waarna ik nog een tijd in het ziekenhuis moest blijven. Vervolgens moest ik 8 maanden revalideren in Utrecht. Hoewel veel kamergenoten vooruitgingen, leek ik maar te blijven hangen in mijn herstel. Uiteindelijk werd na onderzoeken en een MRI syringomyelie ontdekt. Dit is een holte in mijn ruggenmerg die zich verder zou kunnen uitbreiden. Ik heb hier nog twee operaties voor gehad, maar de pijn bleef. Ook is het gevaar nog niet geweken.”

De 28-jarige man had een complete dwarslaesie met een verlamming tot aan zijn borst. Niek: “De klap was groot. Hiervoor kon ik 28 jaar lang zelf poepen, plassen en seks hebben. Dit hield allemaal in één keer op. In het revalidatiecentrum kreeg ik eens in de twee weken een sessie bij de psycholoog, maar dit was niet genoeg voor mij. Hierom heb ik zelf nog therapieën en coaches ingekocht om mezelf mentaal gezond te houden. Lichamelijk kon ik dan weinig meer, maar aan mijn hoofd kon ik nog wel werken.”

“De liefde van mijn leven in de lastige tijd van mijn leven”

Uiteindelijk lukte het hem een switch te maken. “Ik begon me opnieuw af te vragen wat me nou echt gelukkig maakte”, vertelt Niek. “Er kwam een zin in mijn hoofd: geluk zit niet in je benen. Deze heeft me veel kracht gegeven en ik besloot me te richten op dingen en mensen die bijdroegen aan dat geluk.”

Eén van die mensen was zijn ergotherapeut. Niek: “Na drie maanden werd ik smoorverliefd op Kim. Ik vond de liefde van mijn leven in de lastigste tijd van mijn leven. Wanneer ze aan mijn bed stond, voelde ik letterlijk geen pijn. Het heeft me enorm geholpen om mijn dwarslaesie te accepteren.”

En die liefde bleek wederzijds. “We waren ons bewust van het feit dat een relatie tussen behandelaar en patiënt eigenlijk onethisch is”, aldus Niek. “Maar je bent zo intensief samen, dat de gevoelens op een gegeven moment niet meer te ontkennen vielen. Toen we met het revalidatiecentrum naar de Ardennen gingen en we ’s avonds rond het kampvuur zaten, sloeg de vonk echt over. We planden een date en zijn nu nog steeds samen.”

Schrijven en spreken

Na de revalidatieperiode zat hij 2 jaar thuis. Niek: “Ik ging verder met het volgen van trainingen en meditaties. Af en toe werd ik nog overvallen door de klap, maar Kim heeft me erdoorheen getrokken.”

Hij besloot columns te gaan schrijven. “Hier kreeg ik zulke leuke reacties op”, aldus Niek. “Zo ontstond het idee om een boek te gaan schrijven. Met “Crash” wilde ik laten zien dat geluk niet in je benen zit en een invloed uitoefenen op de wereld. Anderen inspireren.”

Tegelijkertijd werd hij gevraagd om op een congres te spreken. Niek: “Ik moest opnieuw bedenken wat er allemaal gebeurd was de afgelopen jaren. Erna ontplofte het en werd ik zowel nationaal als internationaal als spreker gevraagd. Het heeft me geholpen om alles een plek te geven.”

Uiteindelijk leidde het zelfs tot de start van zijn eigen bedrijf. “Tegenwoordig geef ik trainingsprogramma’s en keur bedrijven op toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Daarnaast schrijf ik nog steeds en publiceer veel, dus heb een zeer volle agenda. Maar in de positieve zin van het woord.”

Het ongeluk vieren

“Ik vier nu elk jaar mijn dwarslaesie”, vertelt Niek. “Dit klinkt misschien raar, maar het heeft me naast negatieve, ook zoveel mooie dingen gebracht. Ik heb me nooit kwaad gevoeld of het gevoel gehad dat me onrecht was aangedaan. Ook heb ik nooit gewenst dat de dingen anders waren gelopen. Ik sta er positief in.”

“Door de crash heb ik Kim ontmoet en is de relatie met mijn naasten hechter geworden”, vervolgt hij. “Bovendien denk ik dat geluk een keuze is. Ik sta elke dag op met pijn en moet 37 pillen slikken. Daarna kan ik ervoor kiezen om in bed te blijven liggen of iets van mijn dag te maken. Ik kies voor het laatste.”

De sleutel tot geluk is volgens hem de pijn omarmen. “En hier hulp bij zoeken als dit nodig is. Ik denk dat iedereen zijn eigen pijnpunten heeft. Maar pijn dwingt je ook om keuzes te maken die goed voor je zijn. Het heeft ook iets moois in zich.”

En de toekomst? Die ziet hij als positief. Niek: “Kim had me ooit een dromenboek gegeven, waarin ik onder andere had geschreven dat ik mijn verhaal aan anderen wilde vertellen. Alles is in vervulling gegaan. Laatst kwam ze op het idee om een nieuw boek te kopen. Mijn wens is nu om te reizen en onze kinderen de wereld te laten zien. Er is nog zoveel moois om van te genieten! Lopen is daar echt niet bij nodig.”