Paradoxale bevindingen in onderzoek naar chronische pijn

Blootstelling aan pijnlijke activiteiten bij het typische pijndroom CRSP-1 heeft een gunstig effect op de pijnervaring. Dit effect werd aangetoond in het onderzoek van psycholoog Marlies den Hollander van Maastricht UMC+, expertisecentrum Pijn en Revalidatie Adelante en KU-Leuven.

Het complex regionaal pijnsyndroom type I (CRPS-1)

CRPS-1, ook wel posttraumatische dystrofie genoemd, kenmerkt zich door pijn in de extremiteiten (armen, benen), meestal na het doormaken van een trauma. Pijn die niet goed bestreden kan worden en chronisch aanwezig is. De verwachting dat de pijn toe zal nemen door het uitvoeren van bepaalde activiteiten heeft in hoge mate invloed op het dagelijks functioneren van patiënten. Men gaat situaties waarin de pijn zich voordoet, vermijden. Veel belemmeringen komen dus met name door de angst die men heeft om meer pijn te krijgen. Juist door activiteiten aan te gaan waar men bang voor is, wordt het dagelijks functioneren en het algemeen welzijn bevorderd, en neemt vaak ook de pijnervaring af.

Vergelijken van patiënten met chronische pijn

Het onder begeleiding aangaan van waar men bang voor is, wordt ook wel exposure genoemd. In het onderzoek kreeg een groep CRPS-1-patiënten deze behandeling, gericht op bewegingsangst. De uitkomsten van de behandeling werden vergeleken met een groep CRPS-1-patiënten met dezelfde karakteristieken. Die groep kreeg de gangbare behandeling in de vorm van fysiotherapie met geringe belasting ter vermijding van de pijnklachten. De algemene uitkomstmaat van het onderzoek was de door de patiënt zelf gerapporteerde invaliditeit. Daarnaast werd ook gemeten op pijnintensiteit, piekeren en pessimisme over pijn, gevoelens van hulpeloosheid en gedachten over schadelijkheid van lichamelijke activiteit.

Vermindering van pijnklachten

“Het onderzoek levert een enigszins paradoxale conclusie op dat je de pijn en de angst juist aan moet gaan om er minder last van te hebben”, aldus Den Hollander. “Juist na blootstelling aan bedreigende activiteiten daalden de ervaren beperkingen voor 90% van de patiënten. In sommige gevallen was het effect zes maanden na behandeling zelfs gunstiger dan direct na de behandeling, terwijl je vaak bij vergelijkbare studies ziet dat het effect weer wat afzwakt.”

Bron: Maastricht UMC+.