Leven met kanker in het gezin

Maria had het goed voor elkaar; een fijn gezin, leuke baan en goede vrienden. Ze had net een paar mooie vakanties geboekt met het gezin, toen er, als donderslag bij heldere hemel, uitgezaaide niercelkanker bij haar man werd geconstateerd. Haar wereld, en dat van haar man en kinderen , stortte in. Net als andere gezinnen in die levensfase leidde Maria, haar man en twee pubers een druk leven. Tot haar man tijdens een potje tennis dubbelklapte. Maria: “Met zijn overvolle agenda verbaasde het me niks dat zijn lichaam aangaf dat hij rustiger aan moest doen.” In het ziekenhuis werd hij intensief onderzocht. Het bleek helemaal mis; zijn vitale organen zaten vol uitzaaiingen. “Op dat moment zakte de grond weg onder onze voeten.”

Specifieke kennis

Haar man trok zich na de diagnose terug en wilde het er zo min mogelijk over hebben. De gedachte dat hij dood zou gaan en zijn gezin achter moest laten, kon hij niet aan. Haar zoon kreeg acute koliekpijnen van de stress en vluchtte zo veel mogelijk het huis uit. Haar dochter wilde niet meer naar school, vond niet langer aansluiting bij vriendinnen en wilde alleen nog bij haar vader zijn. Maria kon het zelf amper aan, maar wilde sterk zijn en de boel bij elkaar houden. Ze wist alleen niet hoe. Een verpleegkundige adviseerde daarom hulp van een instituut gespecialiseerd in psychologische zorg bij kanker bij haar in de buurt. “De vrouw die ons begeleidde was door haar specifieke kennis over omgaan met kanker van onschatbare waarde.” Tijdens de gesprekken leerden de gezinsleden hun angsten, boosheid en andere emoties uit te spreken, waardoor ze elkaar beter gingen begrijpen.

Omgaan met verdriet

Haar man heeft uiteindelijk nog een kleine negen maanden geleefd. Daarna ging Maria nog anderhalf jaar alleen naar therapie. Ze kreeg er handvatten om met haar verdriet en dat van haar kinderen om te gaan. Zonder specialistische hulp was ze er ook doorheen gekomen, want: “Van verdriet ga je niet dood. Maar het was wel problematischer geweest.” Ze denkt nu, drie jaar later, nog dagelijks aan haar man. Ondanks het verdriet gaat het goed met haar en haar kinderen. “De pijn en het verdriet worden onderdeel van wie je bent. Het went en je leert ermee leven.”