Patiëntenverhaal 24 uurszorg

Toen mevrouw Hooijen ernstig ziek werd en revalidatie niet het gewenste effect opleverde, besloot haar familie dat zij toch weer thuis kwam wonen. Naast de hulp van haar familie was intensieve thuiszorg nodig: 24 uurszorg uit het buitenland bood uitkomst. Dochter Astrid vertelt hoe blij zij daar mee zijn. “Met deze hulp kan zij toch wat van haar leven maken.”

Een herpesinfectie in de hersenen

66 was mevrouw Hooijen toen zij ziek werd. Wat griep leek, bleek uiteindelijk een herpesinfectie in de hersenen. De aandoening, die bij volwassenen niet vaak voorkomt, zou het begin zijn van een ware hel. Een longembolie, een te laat geconstateerde, gesprongen ader en een beschadigd ruggenmerg door de bloedingen die daar weer uit volgden: het hield haar maandenlang aan het ziekenhuisbed op de Intensive Care gekluisterd. Het was een hel voor mevrouw Hooijen, voor haar man en hun twee dochters en zoon. Mevrouw Hooijen kon niets meer.

Het effect van de revalidatie

Ze was geheel verlamd, kon niet meer praten of zelfstandig ademen. Na het ziekenhuis volgde een kliniek om te revalideren. De verpleging en verzorging bleken er uitstekend. Dochter Astrid: “De medewerkers wisten heel goed hoe ze met zo’n hoge dwarslaesie moesten omgaan. Ze leerde weer zelfstandig ademen en praten.” De revalidatie leverde verder niet veel vooruitgang op: ze heeft zoals dat heet een hoge dwarslaesie en bleef dus tot en met haar armen verlamd.

De zoektocht naar goede verzorging

Hoewel een verpleeghuis de volgende stap voor haar zou zijn, wilde de familie dat absoluut niet. Astrid Kluytmans: “De ouders van mijn moeder hebben ook in een verpleeghuis gelegen en ook een tante bij wie mijn moeder veel op bezoek ging. Ze wist heel goed dat ze dat niet wilde.” Zo besloten zij, de kinderen en hun vader van 80, om hun moeder naar huis te laten komen. Ze zouden een thuishulporganisatie inschakelen en samen met familie alle overige verzorging op zich nemen.

De gezinsleden hadden ondertussen veel geleerd over de verzorging van hun moeder. “Hoe we mijn moeder moesten draaien, de werking van een lift, het verwisselen van katheters, Dat kwam ons nu goed van pas.” Dat bleek nodig ook, want van de thuishulporganisatie konden ze niet op veel deskundigheid rekenen.

Iedere keer stond er weer een andere verpleegkundige op de stoep en telkens weer moesten zij alles uitleggen. “Geen van hen had ervaring met mensen met een hoge dwarslaesie. Er is toen zoveel misgegaan. Op een gegeven moment durfden wij mijn moeder niet meer alleen te laten met de verpleging.”

24 uurszorg uit het buitenland

Door het internet af te struinen, vond zij organisaties die 24 uurszorg aanbieden met zorgverleners uit het buitenland. Vaak komen zij uit Polen of Hongarije, maar spreken Nederlands. Zij zijn in het bezit van een in Nederland erkend zorgdiploma en de verpleegkundigen zijn veelal BIG-geregistreerd.

Astrid nam contact op en wat volgde bleek een schot in de roos. “Met de eerste verpleegkundige had mijn moeder meteen zo’n goede klik; een hartelijke vrouw die precies weet hoe ze met mijn moeder moet omgaan. Dat ze Nederlands spreekt, is natuurlijk heel fijn voor mijn ouders. Er is een vast Hongaars zorgteam gevormd dat elkaar cyclisch afwisselt.”

Met enige regelmaat gaan zij voor een week naar Hongarije en neemt een ander het over. Zij wonen in huis bij meneer en mevrouw Hooijen. Ze zijn 24/7 aanwezig en werken gemiddeld 38,5 uur per week. Er zijn vaste afspraken wat de verpleegkundigen overdag doen, maar het fijne is wel dat mocht er ’s nachts wat gebeuren, de verpleegkundige die dienst heeft dichtbij is.

Dankbare zorg

De verpleegkundigen zijn geselecteerd op hun ervaring met patiënten als mevrouw Hooijen. Alle drie zijn ze ingewerkt op de beademingsapparatuur waar zij nog 6 uur per dag gebruik van maakt om haar longen sterker te maken. Voor de financiering heeft mevrouw Hooijen een persoonsgebonden budget (PGB) toegewezen gekregen, waarnaast zij een deel eigen bijdrage betaalt, wat weer afhankelijk is van hun inkomen.

Als de verpleegkundige tussen de middag naar haar eigen vertrek boven gaat, neemt meneer Hooijen de verzorging over. Ook de kinderen en (schoon)zussen staan altijd klaar. “Mijn moeder kan zelf helemaal niets, ze is in alles afhankelijk van haar omgeving. Voorheen hadden we geen rust en waren we telkens bang dat er wat zou gebeuren. Met deze hulp kan ze toch wat van haar leven maken. Daar is ze heel dankbaar voor en wij ook. Dat ze gewoon thuis kan wonen op deze manier; ik kan het echt iedereen aanraden.”