Patiëntenverhaal anorexia nervosa

Bianca (43) begon op haar 15e tijdens een vakantie met het tellen van boterhammen en het controleren van haar gewicht. Acht jaar later werd bij haar anorexia nervosa geconstateerd. Bianca: “Ik herinner me niet veel uit die periode, het was een wazige tijd waarin ik niet ‘echt’ aanwezig was.”

Wanneer merkte je dat je een andere relatie t.o.v. eten had dan de gemiddelde persoon?

“Dit is begonnen toen ik 15 jaar oud was, wij gingen toen op vakantie naar Joegoslavië. Daar ben ik begonnen met het tellen van mijn boterhammen en met het controleren van mijn gewicht. Ik merkte, denk ik, pas een tot twee jaar later dat mijn gedrag anders was, dat het niet gewoon ‘op mijn lijn letten’ was. Ik controleerde wat ik at, eerst alleen doordeweeks echter later ook in de weekenden. Thuis maakte ik brood klaar voor anderen, ik wilde er altijd voor zorgen dat ik minder at dan de rest. Ik depte mijn gebakken vlees af met een keukenpapiertje, woog mezelf iedere dag, wilde geen patat meer eten en verloor mezelf in relaties met jongens.”

Kun je de weg die jij naar de diagnose hebt afgelegd omschrijven?

“Mijn moeder nam mij (ik denk dat ik toen 16 was) in de eerste instantie mee naar de huisarts. Hij zei dat als ik zou gaan sporten, het dan beter zou gaan. Pas toen ik, nadat ik een periode had samengewoond, weer thuis kwam wonen bij mijn ouders, werd er vastgesteld dat ik anorexia had. Ik was toen ongeveer 23 jaar. In de periode tussen mijn 16e en 23e jaar vond ik niet dat ik een eetprobleem had. Ik worstelde met ups en downs in mijn gevecht tegen het wel of niet eten, ik was continu bezig met afvallen. Helaas is de periode tussen mijn 16e en 23e een soort van wazige periode. Ik herinner mij wel dingen uit die tijd, maar een duidelijke tijdlijn heb ik niet omdat ik er niet ‘echt’ was in die periode.

Mijn behandeling bestond uit een half jaar therapie. Daar was ik in de eerste drie maanden fulltime mee bezig, dan was ik doordeweeks elke dag in behandeling en sliep ik ’s nachts thuis. De laatste drie maanden van de behandeling waren parttime, ik was er toen drie dagen in de week mee bezig. Na mijn behandeling had ik veel baat bij haptonomie en het praten over mijn gevoelens met vriendinnen en mijn ouders/zusje.”

Wat is de impact van anorexia op je dagelijkse leven?

“De impact op mijn dagelijks leven was gigantisch! Zoals ik hierboven al beschreef, ik kan mij zo weinig herinneren van die periode. Ik ben niet doorgegaan met leren, toen ik 18 jaar was ben ik van school gegaan en fulltime gaan werken. Ook van mijn werk kan ik mij weinig herinneren.
Wel weet ik dat ik van de ene jongen naar de andere ging en zelden niet in een relatie zat. Ik was daarnaast vooral bezig met het tellen van calorieën en met het controleren van mijn gewicht. Ik was niet bezig met wat ik wilde en kon doen met mijn leven, ik voel met regelmaat een gemis in mijn algemene ontwikkeling. Hierin heb ik mijzelf en mijn omgeving heel veel tekort gedaan. Gelukkig haal ik de laatste 15 jaar met veel plezier en een enorme drive alles in!”

Ben je bezig met een behandeling?

“Ik ben nu niet meer bezig met een behandeling. Ik heb geleerd wat anorexia met mij kan doen en hoe ik kan voorkomen dat ik in oude patronen terugval. Er zijn nu zo veel dingen waar ik erg blij mee ben, ik zal het nooit meer zover laat komen. In de praktijk merk ik dat ik momenteel goed weet wat ik wil en daar kom ik voor uit. Daarnaast durf ik confrontaties aan te gaan, mijzelf kwetsbaar op te stellen en te genieten van het leven!”

Hoe reageert jouw omgeving op jouw eetstoornis?

“Mijn omgeving vond het lastig. Zij vroegen zich af: waarom eet je niet gewoon? Dit is enorm moeilijk om uit te leggen als je zelf niet met anorexia worstelt. Nu ik zelf beter in mijn vel zit, kan ik beter uitleggen waarom ik deed zoals ik deed. Eigenlijk ging het voor mij helemaal niet om het eten. Het was voor mij een manier om confrontaties uit de weg te gaan en geen emoties zoals boosheid en verdriet te voelen.”

Waar vind je steun?

“Bij mijn ouders, vriendinnen en partner.”

Hoe gaat het nu met je?

“Het gaat nu heel goed met mij, ik geniet van eten en van het leven. Wel weet ik dat eten een valkuil is en dat ik bij ‘lastige’ situaties scherp moet zijn opdat ik niet terugval.”

Wat hoop je mee te geven aan andere mensen met anorexia?

“Praat er zo snel mogelijk over met iemand die je vertrouwt, voel je niet ‘gek’ en weet dat er een uitweg is!”