“Ik kan nooit meer op een natuurlijke manier zwanger worden”

Manon (34) is ongewenst gesteriliseerd door een serie van maar liefst drie buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. “Het zwaarste van alle keren vond en vind ik nog steeds het gevoel van falen. Het gevoel dat je als vrouw, dat ene ding waarvoor je op aarde bent, niet kan waarmaken.”

Hoe is het bij jou ontstaan?

“Op 7 augustus 2015 had ik na ruim anderhalf jaar ‘proberen’ voor een tweede zwangerschap (ik heb een zoontje uit 2013) eindelijk weer een positieve zwangerschapstest. Al snel bleek echter dat het een niche zwangerschap betrof, een vrij zeldzame aandoening waarbij het vruchtje zich in een holte in het litteken van mijn keizersnede had genesteld. Dit is door middel van een medische prik uiteindelijk opgelost en in januari 2016 was ik helemaal ‘schoon’.

In mei 2016 was ik wederom zwanger, vrij snel dit keer. Het voelde echter vanaf het begin af aan al niet goed. Op 13 juni hadden we de eerste echo gepland staan, met zeven weken. Hier bleek echter al gauw dat de zwangerschap dit keer in mijn rechtereileider zat en deze hebben ze dezelfde dag nog verwijderd.

Op 26 oktober had ik, weer vrij snel, een positieve zwangerschapstest. Het voelde goed, ik voelde me erg zwanger en iedereen achtte de kans dat het weer mis zou zijn nihil. Op 7 november bleek bij een vroege echo echter dat het weer niet goed was, alleen konden ze niet precies zien waar het zat. In eerste instantie is daarom voor een conservatieve behandeling gekozen. Dit sloeg niet meteen aan en ik moest een tweede prik.

Uiteindelijk ben ik op 27 november met spoed en veel pijn alsnog opgenomen in het ziekenhuis en is op 28 november ook mijn linker eileider verwijderd, waardoor ik nu ongewenst gesteriliseerd ben.”

Wat voor impact heeft het gehad op je dagelijks leven?

“Dat is moeilijk te beschrijven. De eerste keer was ik totaal niet voorbereid op het feit dat het ook wel eens misgaat. Net als bij een miskraam, was dit een enorme klap. De tweede keer kon ik er beter mee omgaan, omdat ik het een beetje had zien aankomen, het voelde al niet goed.

Ik heb toen ook geen pijnklachten gehad en ik was een week na de operatie alweer aan het hardlopen. De derde keer heeft me echt gebroken. Ik zag het totaal niet aankomen. Ik was ervan overtuigd dat het niet mogelijk was dat het wéér mis zou zijn. Dat mijn lichaam me voor de derde keer zo in de steek zou laten, dat had ik niet verwacht.

Daarbij waren de gevolgen dit keer ook erg groot, want ik kan nooit meer op natuurlijke manier zwanger worden. Het zwaarste van alle keren vond en vind ik nog steeds het gevoel van falen. Het gevoel dat je als vrouw, dat ene ding waarvoor je op aarde bent, niet kan waarmaken. En doordat niemand erover praat, terwijl het best vaak gebeurt dat het niet vanzelf gaat, worden dat taboe en dat schuldgevoel alleen maar groter.

Ik heb echt moeite gehad en nog steeds op sommige momenten, om mezelf weer als vrouw te zien die nog meetelt… Wat ik soms ook heel moeilijk vind, is het onbegrip van mensen. Mensen die bijvoorbeeld zeggen ‘gelukkig heb je er al een’. Alsof dat het verdriet en de pijn (fysiek en mentaal) goedmaakt.

Dat is überhaupt niet een last die ik op mijn zoontje z’n schouders zou willen leggen. En misschien juist omdat we al een kindje hebben, en weten wat het is, is het verlangen om dat nog een keer mee te maken ontzettend groot. Het voelt gewoon nog niet af.”

Welke behandelingen heb je gehad?

“Momenteel zijn we net gestart met reageerbuisbevruchting. Ik doe het lange traject en ben net gestart met de anticonceptiepil, over twee weken mag ik beginnen met een ander medicijn.”

Hoe gaat het nu met je?

“Het gaat nu mentaal beter. Maar de pijn en emotie van de afgelopen anderhalf jaar hebben er behoorlijk ingehakt en ik heb daar wel professionele hulp bij gezocht. Dat helpt goed, maar het blijft moeilijk als er bijvoorbeeld iemand zwanger is en rond dezelfde uitgerekende datum zit als ik zat, dat geeft immens veel verdriet.

Ik ben wel positief over het reageerbuisbevruchtingstraject, ik ben in principe vier keer zwanger geweest waarvan één keer ook succesvol, dus het kan wel. Daar moet ik toch maar op vertrouwen, al valt dat niet altijd mee. En mocht ik zwanger raken door reageerbuisbevruchting, dan zal er de eerste tijd toch een heel donkere wolk boven hangen en dat vind ik heel jammer. Dat ik die onbevangenheid die ik bij mijn eerste zwangerschap had, nooit meer terugkrijg.”

Wat wil je meegeven aan lotgenoten?

“Praat erover. Het is niks om je voor te schamen als het krijgen van kinderen niet vanzelf gaat. Het overkomt heel veel stellen. Het maakt het zoveel makkelijker als men er gewoon over zou praten. Het voorkomt dat je gênante of pijnlijke vragen krijgt en het haalt de scherpe randjes voor jezelf er ook wat af.

Ik merk dat ik er langzaamaan zelfs grapjes over kan maken, dat betekent dat ik het gelukkig weer meer kan relativeren. En ook een belangrijke: probeer toch, hoe moeilijk ook, een scenario voor je leven uit te werken voor als het niet lukt. Je kunt niet je hele levensgeluk af laten hangen van een kindje.

Mijn man en ik hebben een duidelijk eindpunt bepaald en als het dan nog niet gelukt zou zijn om weer zwanger te worden, dan houdt het op. Dan is het niet meant to be. Ik zou het ook tegenover mijn zoon niet eerlijk vinden als ik constant het gevoel zou hebben dat hij niet genoeg is. We doen er nu nog alles aan om onze wens voor een tweede kindje te vervullen, maar als dat niet lukt, dan moet het ook goed zijn. Dan gaan we met zijn drieën gelukkig zijn.”