‘Ik vertrouwde mijn lichaam niet meer’

Hoe zag Jannekes leven er uit voor het hartinfarct? Ze leidde een druk bestaan als manager van een bungalowpark annex camping en was alleenstaande moeder van drie opgroeiende kinderen. Daarnaast zat ze met veel opgekropte gevoelens die ze ‘hartzeer’ noemt, ze rookte, had ondergewicht en zat langere tijd niet lekker in haar vel.

De ingrijpende dag van het hartinfarct

Tijdens een verjaardag thuis werd ze plotseling niet lekker. “Erg misselijk en het zweet brak me uit”, weet Janneke nog als de dag van gisteren. De symptomen waren duidelijk: “Ik kreeg ook erge pijn tussen mijn schouders. En ik was heel onrustig. Ik voelde me helemaal niet goed, een soort gevoel van een opvlieger zoals vrouwen in de overgang dat hebben.” De huisarts werd gebeld en in zijn praktijk bleek het goed mis met Jannekes hart. “Hij reageerde snel en goed en er kwam binnen de kortste keren een ambulance. Als hij iets langer had gewacht, was ik er nu niet meer geweest.”

Janneke ging regelrecht door naar het VU in Amsterdam, maar dotteren lukte toen al niet meer: haar hart functioneerde nog maar voor tweederde en meer zou dat ook nooit meer worden. Na geruime tijd in het ziekenhuis drong het langzaam tot Janneke door dat ze een zwaar hartinfarct had gehad. Pas na enkele weken mocht ze naar huis, inmiddels wat aangekomen en met een revalidatieprogramma onder de arm.

Wat waren de voortekenen?

“Maar eenmaal thuis kon ik nog helemaal niets. Daar zit je dan: een vrouw van 44, die graag wil werken en de zorg voor een inkomen heeft. Maar ik was mezelf niet, ik had een heel ander lichaam. En ik vertrouwde dat lichaam niet meer.” Achteraf realiseert Janneke zich dat ze de pijn in de schouders wel al eerder had gevoeld en het werd haar duidelijk dat dit met name bij vrouwen een signaal is van een aankomend hartinfarct.

“Maar ik was nog jong en dan denk je er niet aan dat het wel eens je hart zou kunnen zijn.” Bovendien bleek Janneke belast met een genetische afwijking waardoor de kans op een hartinfarct vergroot werd. Het roken hielp natuurlijk ook niet mee. “Maar eigen schuld? Ik vind het te gemakkelijk om dat te zeggen.”

Acceptatie en vertrouwen

Meer dan tien jaar na het hartinfarct ziet Jannekes leven er compleet anders uit. “De acceptatie dat je niet meer alles zomaar doet, dat je het wel kunt maar op een andere manier, is zwaar en moeilijk. Je komt in de medische molen, maar ook in de uitkeringen wereld. Dat maakt het allemaal niet makkelijker. Maar ik heb het geaccepteerd, durf erover te spreken, zoek geen schuld meer.

Ze vervolgt: “Ik heb mijn leven weer opgebouwd, doe alles op mijn manier. Het gebruik van het bovenlichaam kan heel pijnlijk zijn, maar ik heb een goede conditie opgebouwd en vertrouw op mijn lichaam. Ik heb een aantal mijlpalen voor mijzelf bereikt, dat stimuleert. Ik was altijd al sportief en wandel nu nog heel veel. Je weet wat je kan en wat je niet kan. Geestelijk ben ik niets veranderd en ben nog steeds positief. Ik ben waar ik wil en kijk vol vertrouwen in de toekomst.”