Autistisch kind in de klas

Toen Thomas Lupu (8) nog op een reguliere basisschool in Amstelveen zat, kwam hij elke dag totaal uitgeput thuis. “In mijn oude klas zaten 28 kinderen. Daar kon ik niet echt vaak rustig werken”, vertelt hij. In het weekend had hij geen energie om leuke dingen te doen, maar zat hij het liefst alleen op zijn kamer om bij te komen. In oktober 2015 werd Thomas gediagnosticeerd met autisme en werd duidelijk dat hij meer persoonlijke aandacht nodig had. De school had echter geen geld voor extra ondersteuning. Een keer per week kon een begeleider een uurtje langskomen, maar dat was lang niet voldoende.

Van regulier onderwijs naar speciaal onderwijs

“Ik heb heel erg mijn best gedaan om Thomas op deze school te houden, maar het was overduidelijk dat de klas te groot voor hem was en dat hij meer persoonlijke aandacht nodig had”, zegt zijn moeder Dana Lupu. Ze startte met een verkenning van het speciaal onderwijs en bezocht een school voor Speciaal Onderwijs in Amsterdam-Zuid. De sfeer en aanpak daar bevielen haar meteen heel goed en er werd besloten dat Thomas het nieuwe schooljaar op deze school voor speciaal basisonderwijs zou beginnen.

Een nieuwe school

Sinds augustus 2016 gaat Thomas naar de nieuwe school. Daar heeft hij een begeleider die hem helpt bij zijn opdrachten. Hij vindt het moeilijk om het overzicht te bewaren als hij een taak krijgt en kan daardoor erg overstuur raken en een woedeaanval krijgen. Zijn begeleider helpt hem zijn opdrachten op te delen in stappen en leert hem niet meteen zijn geduld te verliezen. Hij zit nu in een klas van achttien kinderen met één leerkracht en twee ondersteuners, maar vindt het af en toe nog steeds wel druk. “Soms worden kinderen boos en komt er een heel drama. Dan moet je wachten tot ze klaar zijn en kun je niet werken”, legt hij uit.

Zijn moeder merkt wel duidelijk het verschil. Ze is blij dat Thomas op zijn nieuwe school vrienden heeft gemaakt en merkt dat hij weer opleeft. Aanvankelijk wilde ze hem zo lang mogelijk op het regulier onderwijs houden. Ze heeft Thomas nooit behandeld als een autistisch kind, maar probeerde hem juist te laten wennen aan stressvolle situaties, waardoor hij zich goed staande kon houden. Toch denkt ze dat haar zoon achteraf gezien misschien beter een jaar eerder naar het speciaal onderwijs had kunnen gaan. Het laatste jaar op de reguliere school verliep voor hem zo rommelig dat er eigenlijk al geen sprake meer was van regulier onderwijs, zegt ze.

Lees ook: Kan een bloedtest autisme opsporen bij kinderen?

Bureaucratische zorgwereld

Die rommeligheid in Thomas’ laatste jaar op het reguliere onderwijs heeft volgens zijn moeder ook te maken met de bureaucratische Nederlandse zorgwereld. “Het was zo lastig om uit te zoeken wat er met Thomas aan de hand was, waar te beginnen en met wie te gaan praten. Het is een heel lang proces.” Te lang, vindt ze, en te moeilijk. Urenlang heeft ze overlegd met de school, maar ook met de gemeente en de beheerder van het persoonsgeboden budget.

Wat het proces nog verder bemoeilijkte, was dat informatie continu veranderde zodat zelfs de gemeente Dana niet altijd verder kon helpen. Informatie zou dus duidelijker en beter te vinden moeten zijn, zegt ze. Zelf heeft ze veel gehad aan het contact met ouders die in dezelfde situatie zitten. Heeft ze nog ander advies? “Je moet vechten, doorzetten en geduldig zijn.”