Patiëntenverhaal conversiestoornis

Deborah de Poorter had last van een conversiestoornis. Eigenlijk had ze al jaren te kampen met stress en lichamelijke klachten zoals maagklachten. Ze had niet zo’n besef van de ernst van de situatie en dacht dat het wel overging.

De alarmsignalen

Deborah wil in alles het tegenovergestelde zijn van haar ouders en de plek waar ze vandaan komt, West Zeeuws-Vlaanderen. Ze leeft in excessen: mannen, alcohol, hard werken, nachten wakker blijven en tussendoor ook nog studeren. Tot het volledig misgaat op haar twintigste. “Het begon met het door mijn benen zakken op m’n werk. Op een gegeven moment viel ik tientallen keren per dag flauw.” Ze kon soms urenlang niet meer lopen. De huisarts kon niets vinden en dacht dat het wel iets psychisch zou zijn.

Moeizame zoektocht naar goede zorg

Een psychiater vertelde haar dat ze fakete, dat er niets aan de hand was. Die woorden deden haar echt pijn. “Je hebt toch respect voor een arts, dus je denkt dat hij wellicht gelijk heeft. Maar ik deed het niet om aandacht te trekken. Ik was helemaal van slag.” De relatie tussen lichaam en geest was volslagen zoek. Maar in de zoektocht naar een diagnose in de medische wereld kom je óf in de lichamelijke gezondheidszorg óf in de geestelijke gezondheidszorg terecht: er heerst een scheiding tussen lichaam en geest.

De diagnose: conversiestoornis en angststoornis

Uiteindelijk wordt na lang zoeken de diagnose bij Deborah gesteld: een conversiestoornis en een angststoornis. “Mijn lichaam zette psychische stress en trauma’s om in lichamelijke klachten. Ineens was ik een psychiatrisch patiënt, maar zo had ik me mijn leven nooit voorgesteld. Schaamte, uit balans zijn, onbegrip als jouw symptomen niet in het voorbeeldplaatje van de gezondheidszorg passen, eenzaamheid, aanstellerij en hysterie. Terwijl je alleen maar regie over je eigen leven wilt.”

Kliniek voor onverklaarde lichamelijke klachten

Deborah ruilt studie, werk en vrienden in voor een opname in een kliniek voor onverklaarde lichamelijke klachten. Tijdens de opname, die tien maanden duurt, gaat ze in de weekenden naar haar ouders in Zeeland. In de kliniek heeft écht luisteren en uitleg over psychosomatiek de aanzet gegeven tot het herpakken van haar eigen regie en dat heeft geleid tot het uiteindelijk herstel van de klachten. Na de opname dacht ze terug te kunnen naar haar oude leven, dat bleek totaal niet zo te zijn. Therapie en revalideren werd haar fulltime baan. “Ik had nooit gedacht dat het zo lang zou duren, de acceptatie was moeilijk.”

“Ik heb geen lichamelijke klachten meer”

Deborah is nu 28 jaar. Hoe gaat het met haar? “Goed, maar ik werk er ook hard voor. Ik moet goed op mezelf passen, want ik ben ten slotte nog dezelfde persoon. Die gevoelig is voor stress, maar ik heb geen lichamelijke klachten meer. Ik heb nu structuur in mijn leven en ben gaan sporten. Het is belangrijk goed voor je lijf te zorgen en gezond te leven. Daarnaast heb ik fijne mensen om me heen en een relatie. Ook het contact met mijn ouders is goed en ik heb een superleuke baan.” Ze heeft lang gevochten tegen burgerlijkheid en nu woont ze samen met haar vriend en twee katten. “En ik geniet volop!”

Meer aandacht voor haar conversiestoornis

Toen ze ziek was en in de war, was schrijven voor haar de enige manier om orde te scheppen in de chaos en antwoorden te vinden op de talloze vragen die ze had. Ze heeft een boek geschreven, geeft lezingen en blogt op www.deborahdepoorter.nl. Ze wil haar steentje bijdragen aan de bekendheid van onverklaarde lichamelijke klachten en wil het taboe rondom de psychiatrie doorbreken. “Geloof in jezelf, durf voor jezelf te staan en je eigen weg te bewandelen!” besluit Deborah.

Wat is jouw ervaring met een conversiestoornis?