Patiëntenverhaal verslaving

Henk (25) heeft een zware jeugd gehad. Hij ging op zijn zestiende al uit huis, raakte aan de drugs, dronk te veel en verwaarloosde zichzelf. Een echt zorgenkindje en daarom kwam hij bij diverse hulpinstanties terecht. Hij bleek een lichte verstandelijke beperking te hebben en kon zichzelf maar moeilijk onderhouden, tot hij bij zijn huidige zorggroep terecht kwam.

De dagopvang, zijn eigen woning en de ambulante zorg bleken Henk zijn redding. “Voordat ik hier kwam wonen, zorgde ik erg slecht voor mezelf”, vertelt hij openhartig. “Naast mijn drank- en drugsgebruik leefde ik voornamelijk ‘s nachts. Rond een uurtje of vijf in de middag werd ik meestal pas wakker en het liefst lag ik de hele dag in bed, om vervolgens om zes uur ’s ochtends weer te gaan slapen.” Een bizar ritme waar Henk zich nu niks meer bij kan voorstellen. Dankzij de dagbesteding kreeg hij weer structuur in zijn leven.

Motivatie om ‘s ochtends de wekker zetten

Eenmaal aangesloten bij zijn huidige zorggroep, kreeg Henk een eigen woning op drie hoog in Enschede. In het begin vond hij het best lastig om in zijn eentje een eigen huishouden te runnen, maar toen hij zijn huidige vriendin leerde kennen ging dat steeds beter. Naast een fijn thuis en ambulante zorg, hielp de structuur bij de dagbesteding hem met zijn leven op de rit te krijgen. In het begin was de dagbesteding alleen mogelijk op een zorgboerderij en had hij helemaal geen zin om hiervoor uit bed te komen. Hij moest in de moestuin werken of mest scheppen in het schapenhok. Maar naarmate hij vaker kwam, kreeg hij leukere klussen en dat motiveerde hem om ‘s ochtends zijn wekker te zetten. Henk: “Op een gegeven moment mocht ik bijvoorbeeld oude stallen slopen en opnieuw opbouwen. Ik zag echt resultaat van mijn werk en dat was natuurlijk ontzettend leuk.”

Weer toekomstperspectief dankzij goede begeleiding

Toch kreeg Henk nog een terugval. Daarom besloten zijn begeleiders hem een betaalde baan bij de dagopvang aan te bieden. Op die manier konden ze hem gemotiveerd, en in het oog houden. Hij begon met klusjes als dingen repareren en werkt nu sinds een paar jaar als assistentbegeleider. Vooral het contact met cliënten spreekt hem aan. Henk: “Het is leuk en belangrijk werk. Ik help begeleiders waar nodig, bijvoorbeeld bij incidenten. Soms voer ik ook gesprekken met mensen die met verslaving kampen en vaar ik op mijn eigen verhaal. Dat kan ze motiveren om ook hun leven op de rit te krijgen.” Henk zit voorlopig dus goed op z’n plek en zou graag ooit zijn diploma’s halen en zijn werkdagen op den duur uitbreiden. Bovenal is hij gelukkiger dan ooit. Zeker met een tweede kleine op komst. In januari is zijn vriendin uitgerekend. “Ik vind het fijn dat we dankzij de persoonlijke begeleiding onze draai hebben gevonden. Voorheen leefde ik met de dag, maar nu kijk ik weer naar de toekomst.”