Werken met een lage sociale redzaamheid

Toen Ines Fortuna veertien jaar oud was, is ze vanuit haar geboorteland Italië naar Nederland verhuisd. Hier leert ze de Nederlandse taal, en twee jaar later kan ze de vervolgstap maken naar de huishoudschool. Omdat Ines liever direct aan het werk wil, gaat ze via een speciaal project aan de slag bij de beddendienst in een ziekenhuis. Na deze eerste baan volgen nog diverse andere banen en Ines werkt altijd hard. “Zelfs toen mijn kinderen klein waren zat ik nog in een ploegendienst. Van werken is nog nooit iemand doodgegaan zeg ik altijd.”

Helaas heeft haar leven ook een minder goede periode gekend. Als gevolg van verkeerde relaties, verliest zij de structuur in haar leven, raakt zij (drugs)verslaafd en verwaarloost zij zichzelf. Uiteindelijk heeft ze zelf hulp gezocht.

Aan het werk

Sinds enkele jaren woont zij in een beschermde woonomgeving in Almelo voor mensen met een lage sociale redzaamheid gecombineerd met verslaving, en vanuit daar heeft ze twee dagen in de week dagbesteding bij een zorgboerderij. Maar met het op orde krijgen van haar leven, groeide ook de behoefte om weer ‘gewoon’ aan het werk te gaan. Dagbesteding is toch niet zoals een echte baan, vindt Ines. Nadat ze dit heeft aangegeven bij haar begeleider, brengt die haar in contact met een jobcoach. “Met jobcoach Leonie heb ik gekeken welk werk bij mij past. Ik heb lang bij iemand thuis schoongemaakt en dat vond ik erg leuk om te doen.”

Samen met Leonie gaat Ines op zoek, en eind 2015 vindt ze een baan voor twee dagdelen in de week. Ze gaat werken bij een bedrijf dat gespecialiseerd is in het vervaardigen van sportveldinrichting, waaronder voetbalgoals en dug-outs. Een goede match, want Ines zat vroeger zelf ook op voetbal. Twee keer per week fietst ze zestien kilometer om te kunnen werken, acht kilometer heen en acht kilometer terug. Dit fietsen neemt ze voor lief omdat het gezond is en ze energie krijgt van het werk. “Ik vul de koffie en thee bij, ruim de vaatwasser uit, dweil de vloer, neem stof af en verwissel de handdoeken in het sanitair. Het is fijn om lekker bezig te zijn voor anderen.”

Waar een wil is, is een weg

Die anderen missen Ines ook echt als ze er niet is, laat jobcoach Leonie weten. Toen Ines een tijdje geleden een lekke band had waardoor ze niet kon komen, vroegen haar collega’s waarom ze er niet was. “Het mooie van Ines is dat ze dan zelfstandig regelt dat ze op een ander moment kan komen om toch haar werk te doen. Ze is daarin heel erg gegroeid.” Dat ze gegroeid is, herkent Ines ook. “Ik ben soms gewoon verbaasd over mezelf en ook trots.” Zodra ze haar medicatie verder heeft afgebouwd, wil ze weer meer gaan werken. Ze vertelt dat mensen zoals zij snel een stempel krijgen, maar dat iedereen kan veranderen. “Waar een wil is, is een weg en met hulp kun je dan uit een moeilijke situatie komen. Het gaat nu weer goed met mij en ik voel me gelukkig. Het werk heeft daarin heel veel betekend.”