Patiëntenverhaal reactieve hechtingsstoornis

De zoon van Angelique de Laat kampt met een reactieve hechtingsstoornis: “Al een paar dagen na de adoptie in Colombia merkte ik dat er iets met mijn zoontje aan de hand was. Het duurde lang voordat ik dat werkelijk durfde toe te geven. Na een lange adoptieprocedure was ik zo dankbaar om mijn vierjarige adoptiekind Duvan eindelijk in mijn armen te kunnen nemen. Duvan ontwikkelde zich alleen niet zoals de andere kinderen. Mijn man en ik moesten op een gegeven moment toegeven dat er iets aan hem scheelde. Pas in Duvans puberteit ontdekten we wat er precies aan de hand is: een reactieve hechtingsstoornis”

De gedragsproblemen van Duvan

De eerste jaren na de adoptie was Angelique voortdurend bij Duvan. Ze wilde zijn integratie in Nederland zo goed mogelijk begeleiden en realiseerde zich dat hij een achterstand in te halen had. Toch wilde het maar niet vlotten met zijn ontwikkeling. “Via een IQ-test ontdekten we dat hij een licht verstandelijke beperking heeft. Er bleek meer aan de hand. Als ik Duvan bij anderen achterliet, ging het altijd mis. In het huis van een vriendje kon hij de autosleutels van diens ouders pakken waarna hij zijn vriendje in de kofferbak stopte.” Dergelijk gevaarlijk gedrag leidde tot veel onbegrip vanuit de omgeving. Ouders vroegen zich af waarom ze Duvan niet beter in de hand hadden.

Slechte hechting door een trauma

“De adoptie-organisatie vertelde ons dat Duvan nare dingen had meegemaakt in de eerste vier jaar van zijn leven. Dat zijn jaren waarin er belangrijke hechtingsprocessen plaatsvinden bij een kind. Er werd ons ook verteld dat het beter was om deze traumatische ervaringen niet met derden te delen. Het was moeilijk dat mijn man en ik Duvans gedrag hierdoor niet goed naar de buitenwereld toe konden uitleggen.”

Diagnose van de reactieve hechtingsstoornis

Er waren steeds vragen: wat is er nou precies met Duvan aan de hand? Hulpverleners wisten het meestal niet. “Als ouders zijn we zelf op zoek gegaan naar oplossingen. Een stichting die mensen met een beperking en hun omgeving bijstaat, hielp ons op een bepaald moment goed op weg. Uiteindelijk stelde een observatiecentrum op basis van zorgvuldig onderzoek een diagnose. Duvan lijdt aan een reactieve hechtingsstoornis, vertelden zij ons.”

Een rigoureuze impact

Vanwege die slechte start in de eerste vier jaar van zijn leven, heeft Duvan geen basisvertrouwen kunnen ontwikkelen. Een van de gevolgen van de reactieve hechtingsstoornis is dat Duvan mensen alleen ziet staan als ze een functie voor hem hebben. Wanneer iemand Duvan niet van dienst kan zijn, kan hij degene koud laten vallen. Angelique: “Dat gebeurde ons ook als ouders. Duvan woont sinds zijn dertiende jaar niet meer thuis. Toen hij achttien werd, liet hij ons rigoureus vallen. Duvan verblijft nu in een zorginstelling. Volledig zelfstandig kan hij nooit leven. Regelmaat en structuur zijn noodzakelijk voor hem. In een gezin, waar het draait om wederkerigheid en emotionele verbinding, kan hij niet goed functioneren.”

Wat is jouw ervaring met een reactieve hechtingsstoornis?