Agressie betekent niet dat zorg slecht is
Agressie komt overal voor, ook binnen zorginstellingen. “De aanwezigheid van agressie maakt de zorg niet slecht. Het moet echter wel erkend en serieus genomen worden”, vertelt Jaap de Bruin, voorzitter van de Raad van Bestuur van zorginstelling Prisma. “Je moet er beleid op uitzetten, met een duidelijke visie. Bij ons is dat ‘Agressie is niet normaal’. We steunen hiermee ook onze medewerkers en laten weten dat we achter ze staan.”
Hoe kan het best met agressie worden omgegaan?
“Het ontstaan van agressie kan diverse redenen hebben. Denk daarbij aan veranderingen of situaties waarmee een cliënt moeilijk kan omgaan. Het belangrijkste is om de cliënt in zijn/haar waarde te laten en het signaal serieus te nemen. We zien agressie namelijk als een signaal waarvan we kunnen leren en waardoor we de zorg en ondersteuning kunnen verbeteren.”
Hoe verhoudt agressie zich tot veiligheid van medewerkers?
“Dit kan spannend zijn. Wanneer de veiligheid van medewerkers écht in het geding komt, kunnen tijdelijke vrij-heidsbeperkende maatregelen worden ingezet. Dit is echter niet altijd de oplossing want soms kan meer vrijheid agressie juist voorkomen. Het is een continu proces waarbinnen goed overleg met alle betrokkenen van groot belang is.”
En als er dan toch agressie plaatsvindt?
“Als het dan toch een keer fout gaat, moet agressie altijd gemeld worden. Wij werken volgens het blame free-meldenprincipe, waarbij elke melding behandeld wordt als een stap naar verbetering, iets waarvan we kunnen leren. Op meldingen wordt altijd direct gereageerd en wordt indien nodig een actie uitgezet. Dat kan de inzet van een opvangteam zijn maar mogelijk ook een melding bij de inspectie of soms de politie, waarmee we een goed samenwerkingsverband hebben. Na meerdere ernstige incidenten en schriftelijke waarschuwingen kan Prisma zelfs besluiten om de ondersteuning te stoppen. Dat is sinds 2007 slechts acht keer gebeurd. Als dat gebeurt, voelen we ons echte verliezers.”
Reactie
Zeker of ik boos ben op de medische wetenschap. Ik heb een gewoon waterhoofd, draag alleen een verkeerde pomp met drainage systeem in mij mee. Het antichamberdivice/bloedvatschroef, hoort niet bij mijn pompsysteem. Dit is in 2000, door professor neurochirurg dr Erwin de Winter gezet en is hij op mij geslaagd voor professor dr. Neurochirurg. Vanaf 25 januari 2000, is er bij mij een hoge systeem waardoor ik als maar duizelig ben. Dit heb ik niet als er een gewone medium pressurre drain geplaatst zou zijn. Ma 2010, ben ik aan mijn lot overgelaten. Niemand van de professor dr. Neurochirurg wil mij meer helpen. Dit is niet leuk als je drain afhankelijk bent en eens in de acht à tien jaar een nieuwe drain geplaatst moet krijgen omdat dat ding fan weer verstopt zit met de vezelvlokken waardoor je bewusteloos kom te liggen. Iets proberen doen jullie maar op dode mensen of op poppen. Kun je ook zien hoe iets werkt. Precies hetzelfde als bij de plaquette van het Haringvliet bijvoorbeeld. Dus doe best, eerst op poppen dan na het behalen van je Bul , dan het echte werk. Hoop dat dit begrepen wordt. Vr. Gr. Anja
Ik ben zelf verpleegkundige geweest oa in verpleeghuizen en heb ook regelmatig met agressie te maken gehad. Toen ik na een zware burn out met psychoseverschijnselen zelf opgenomen werd op een paaz afdeling was ik ook behoorlijk, verbaal, agressief. Het kwam door de angst en verwarring van de psychose maar ook de situatie van opgenomen zijn maar werd sterk getriggerd door de manier waarop ik me bejegend voelde door hulpverleners. Straffend. Ik ben me daarna gaan afvragen of ik ook tijdens mijn beroepsperiode mensen zo bejegend heb in een kwetsbare situatie waarin ze onmachtig waren en daardoor zelf hun agressie aanwakkerde. Dan is het een daad van angst, verzet en overleven of zich uit willen drukken en mogen bestaan van de patient. Dat was het bij mij ook tijdens die paaz opname. Opnamesetting, bejegening, veiligheid compassie en duidelijkheid kunnen een zegen zijn voor patiënten en hulpverleners om het menselijk te houden en dit soort problematiek te ondervangen. Ik hoop dat beleid hier gericht op zal zijn.
tja mensen men een handicap of dat nu verstandelijk is of een geestelijk beperking is kunnen zich soms moeilijk uiten en kunnen daarom eerder boos of verdrietig zijn of zijn verward door wat ze meemaken in hun dagelijks bestaan . het gevoel van onrecht bevoorbeeld of zich niet geaccepteerd voelen . de hedendaagse maatschappij is ook veranderd mensen kijken bijna niet meer naar elkaar om dat is voor iemand met een handicap of beperking best lastig . in deze tijden . van vele sociale en maatschappelijk toestanden .
Plaats een opmerking