Gedisciplineerd leven bij atriumfibrilleren

Peter kreeg zo’n veertien jaar geleden op tweede kerstdag plots last van hartkloppingen. Hij omschrijft het als stevig gebonk op zijn borst dat ongeveer twee uur bleef aanhouden. “Ik herinner me dat ik geen pijn had.”

‘Niks aan de hand’

De inmiddels 69-jarige man ging twee dagen later na aanleiding van zijn klachten naar de huisarts. Die vertelde hem dat er geen reden was tot ongerustheid. Zijn precieze woorden waren: “Niks aan de hand, zo voel je dat hij het nog doet”. Verbaasd als hij was, bezocht Peter een dag later een andere huisarts. Bij deze gingen de alarmbellen wel rinkelen en niet veel later volgde een lang onderzoek in het ziekenhuis.

Elektrische cardioversie

Peter vertelt dat ze in het ziekenhuis de hartritmestoornis atriumfibrilleren (AF), ook bekend als boezemfibrilleren bij hem ontdekten. “Ik werd naar een verpleegzaal gebracht waar ik alleen lag en moest wachten op behandeling.” Het duurde ongeveer een kwartier voordat hij naar een behandelkamer werd gebracht. Daar kreeg hij te horen dat hij een cardioversie kreeg. Via deze behandeling wordt een te snel hartritme omgezet in een normaal ritme door middel van een elektrische schok of met medicijnen per infuus.

In Peters geval ging het om een elektrische cardioversie. Die wordt meestal toegepast bij langdurend boezemfibrilleren, wat het geval was bij hem. Deze ingreep gebeurt geheel onder narcose. “Toen ik bijkwam op de verkoeverkamer vertelden de artsen dat alles goed was gegaan en als het hartritme stabiel bleef, ik ’s avonds weer naar huis mocht.”

Atriumfibrilleren onder controle met medicijnen

Sinds Peters hartritmestoornis is, ontdekt, heeft hij nog zeven keer een onregelmatig hartritme gehad. In deze periode heeft hij verschillende opties gekregen om het boezemfibrilleren te stabiliseren. Eén hiervan was een katheterablatie. Hiermee wordt via de lies een katheter ingebracht die naar het hart loopt om beschadigd weefsel te bevriezen of te verhitten. De littekens die ontstaan, blokkeren de aansturing van verkeerde elektrische prikkels.

Omdat aan deze behandeling risico’s kleven en Peter weinig positieve verhalen had gehoord van lotgenoten besloot hij het met medicijnen te gaan proberen. Hij gebruikt een medicijn die het hartritme vertraagt, een die de bloeddruk verlaagt en een die het bloed verdunt. “Tot nu toe ben ik trouw aan de medicatie en heb ik ruim vier jaar geen hartkloppingen meer gehad. Kan geluk zijn (even afkloppen) maar AF beïnvloedt mijn dagelijkse leven niet meer.”

‘Leven met een hartritmestoornis vergt discipline’

Hoewel Peter al lange tijd geen klachten heeft, moet hij wel goed blijven opletten. Zo vertelt hij dat het ontzettend belangrijk is om zich aan de volgende zaken te houden wat betreft voeding:

A. Beslist geen alcohol
B. Geen smaakversterkers
C. Niet roken

“En daarnaast is het sowieso belangrijk om jezelf goed in de gaten te houden. Leven met een hartritmestoornis vergt discipline”.

Hij realiseert zich ook goed dat een hartritmestoornis tot andere kwalen kan leiden. Onder meer is de kans op een hersenbloeding aanwezig zonder het slikken van bloedverdunners. Daarnaast geldt dat hoe langer je kampt met AF de kans groot is om hartfalen te ontwikkelen met de dood tot gevolg.

Peter hoopt dan ook met zijn verhaal als voorbeeld te dienen voor anderen. “Trek op tijd aan de bel bij hartkloppingen en hou je aan de leefregels.”