Patiëntenverhaal slaapapneu

Dick Bos en Mart Peters kampen allebei met slaapapneu (ofwel OSAS: Obstructief Slaapapneu Syndroom). Maar hun verhaal is zeker niet hetzelfde. Terwijl Dick nauwelijks klachten had, ging er bij Mart een jarenlange weg aan de diagnose vooraf.

De slaapapneu van Dick

Toen Dick twee jaar geleden hoorde dat hij slaapapneu had, kwam de diagnose als een volslagen verrassing. Natuurlijk was hij weleens moe, maar niet zo erg dat het verontrustend was. Pas toen zijn echtgenote merkte dat hij ‘s nachts niet alleen snurkte, maar dat ook met enige regelmaat de ademhaling stopte, besloot hij naar de dokter te gaan. Hij werd doorverwezen naar een slaapkliniek en na een slaaponderzoek bleek hij een AHI (het aantal keren dat de ademhaling stokt in een uur) van 47 te hebben.

“Als je bedenkt dat een ademstilstand tussen de tien en de twintig seconden duurt, lig je de helft van de nacht te stikken.” Volgens Dick merken de patiënten daar overigens niet veel van. Het enige wat hijzelf merkte was dat hij onrustig had geslapen. Hij kwam niet echt in een diepe slaap, waardoor hij vaak zijn bed uitging, lag te woelen en het warm had. Zijn lichaam kreeg geen rust.

De keuze voor een cpap

Gelukkig voor Dick merkte zijn echtgenote het wel. In overleg met de arts werd gekozen voor een cpap (Continuous Positive Airway Pressure), een apparaatje dat lucht in de longen pompt, waardoor de luchtwegen openblijven. Dick slaapt nu iedere nacht met een masker en zijn slaapapneu is verdwenen, evenals het snurken. Hij is er blij mee, al moest hij er in het begin wel even wennen. Uiteindelijk ging dat vrij snel en nu kan en wil hij niet meer zonder. Al zou hij het niet erg vinden als er iets nieuws zou worden uitgevonden. Het apparaat moet altijd en overal mee naar toe, ook als ze drie weken op de camping staan.

De slaapapneu van Mart

De voorgeschiedenis van Mart verliep totaal anders. Toen hij ruim twintig jaar geleden de diagnose slaapapneu kreeg, viel alles op zijn plaats. Achteraf denkt hij dat hij het al veel langer had, maar alleen niet heeft herkend. “Ik had een drukke baan die ik heel leuk vond. Ook al sliep ik slecht, op koffie en adrenaline kwam ik de dag goed door. Maar als ik ‘s avonds thuiskwam, viel ik voor de tv in slaap.”

Pas toen hij ook in slaap viel als er bezoek was en zijn kinderen tijdens een vakantie zeiden dat hij wel heel vreemd ademde tijdens het snurken, besloot hij naar de dokter te gaan. Hij had een AHI van 30. Achteraf gezien paste hij ook helemaal binnen het profiel; een man van boven de veertig met overgewicht. In de jaren daarvoor was hij tien kilo aangekomen. Veel etentjes en met de auto naar het werk. Hij bleek daarbij ook diabetes 2 te hebben ontwikkeld. Mart heeft inmiddels al twintig jaar een cpap en slaapt weer prima. Hij is flink afgevallen, waardoor zowel de apneu als de diabetes minder zijn geworden. Hij voelt zich beter dan ooit.

Wat zijn jouw ervaringen met slaapapneu?